Η κατάθλιψη των πολιτικών για τις χαμένες εκλογές

Οι πολιτικοί δεν κρίνονται δίκαια όταν κερδίζουν, αλλά αντίθετα μπορεί κανείς να τους αξιολογήσει ουσιαστικά, όταν χάνουν. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν, περιπτώσεις πολιτικών ηγετών που αποσύρθηκαν με γενναιότητα όταν αποδοκιμάστηκαν από τους ψηφοφόρους κι άλλοι που δεν μπορούσαν να καταπιούν τον εγωισμό τους.

Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών ήταν τόσο απρόβλεπτα, που οι περισσότεροι βουλευτές που υπέστησαν απώλειες ή και βρέθηκαν εκτός βουλής, εμφανίζουν έντονη δυσανεξία στην πραγματικότητα. Μετά από μια μακρά περίοδο που είχαν ταυτιστεί με την ρουτίνα του βουλευτικού ωραρίου, την αίσθηση ότι εργάζονται στο Κοινοβούλιο για το καλό του λαού, δεν μπορούν να εξηγήσουν τι έγινε και γιατί. Το ίδιο ισχύει και  ίσως πολύ περισσότερο, για τους αρχηγούς κομμάτων που κατάλαβαν σε μία νύκτα ότι δεν έχουν πλέον την επιρροή που νόμιζαν ότι διαθέτουν.

Από τις δηλώσεις χαμένων πολιτευόμενων μετά τις εκλογές προκύπτει το συμπέρασμα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις έφταιξαν  οι αντίπαλοί τους αλλά και οι ψηφοφόροι που αγνόησαν το μεγαλείο της σκέψης τους, την ανεπανάληπτη προσφορά τους στον τόπο… Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους, τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.

Και όλοι αυτοί έχουν ίσως το ελαφρυντικό της σύγχυσης, της θλίψης για την απώλεια της καθημερινότητας που προτιμούσαν, την χαμένη ευχαρίστηση από τον ρόλο που είχαν αναλάβει στη δημόσια ζωή. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που είναι εντελώς αδικαιολόγητοι. Ανεξήγητα εμφανίζονται στα social media κάποιοι  ημι-διάσημοι, ηθοποιοί, παραγωγοί κι άλλες περσόνες που μαλώνουν τον λαό γιατί δεν συμφώνησε με τις επιλογές τους και ψήφισε διαφορετικά! Είναι βέβαιοι ότι όσοι διαφωνούν μαζί τους  είναι «καταδικασμένοι» να ζήσουν όλες τις δυστυχίες και τις ταλαιπωρίες που θα προκαλέσουν οι επιλογές τους. Κραδαίνουν ως απειλή κάθε κακό που φέρνουν στον τόπο όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους.

Σε όλους αυτούς αφιερώνουμε το ποίημα «Η λύση» που έγραψε το 1953 ο  Μπέρτολτ Μπρεχτ και προτείνει να εκλέξουν άλλο λαό.

Μετά τον θάνατο του Στάλιν, στην Ανατολική Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες υπό σοβιετική κατοχή, ξέσπασαν απεργίες και διαδηλώσεις. Στην Ανατολική Γερμανία η εξέγερση κορυφώθηκε στις 17 Ιουνίου, οπότε το σοβιετικό καθεστώς κατέστειλε τις διαδηλώσεις  με την επέμβαση αρμάτων, που άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Υποστηρικτές του καθεστώτος δήλωναν ότι ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και ο Μπρεχτ, παρότι αριστερός, δεν μπορούσε να μην σχολιάσει την εξέλιξη:

«Ύστερ' απ' την εξέγερση της 17 του Ιούνη,

ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών

έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις

που λέγανε πως ο λαός

έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης

και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει

παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα 'ταν τότε

πιο απλό, η κυβέρνηση

να διαλύσει το λαό

και να εκλέξει έναν άλλον;»

Πάντως ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουν την θλίψη που αισθάνονται οι χαμένοι είναι να αναλάβουν τις ευθύνες τους ανοικτά. Ίσως το μοντέλο συναντήσεων τύπου Ανώνυμων Αλκοολικών βοηθάει: «Είμαι ο Θανάσης και έχασα τις εκλογές επειδή είμαι εθισμένος στον μικροπολιτική…». «Είμαι ο Κώστας και έχασα τις εκλογές επειδή ήμουνα υπερφίαλος και αλαζόνας».