Η ιστορία θα πρέπει να διδάσκει την ΕΣΗΕΑ για την λογοκρισία

Η ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα έχει ιστορία. Μεγάλη και βαριά. Στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών, ένα από τα πρώτα μελήματα του Παπαδόπουλου και της κυβέρνησής του ήταν να συστήσει την υπηρεσία ελέγχου Τύπου για να μην γράφονται όχι μόνο δυσάρεστα για τους ίδιους αλλά γενικότερα δυσάρεστα γεγονότα.

Επί πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Κόλλια, σε εκείνες τις αλησμόνητες εποχές πέραν των διωγμών δημοσιογράφων είχαν κλείσει και ιστορικές εφημερίδες (Καθημερινή, Μεσημβρινή, Ελευθερία, Αυγή κλπ).

Αυτά τα πολύ λίγα, μόνο για την ιστορία. Για να θυμόμαστε από ποιες στενωπούς έχει περάσει η δημοσιογραφία στην χώρα. Μετά από πολλούς αγώνες και κατακτήσεις σήμερα είναι απλώς ιστορία. Δεν είμαστε εκεί. Η ελευθερία του λόγου είναι ένα αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Όπως και του Τύπου.

Η έγκληση της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ για ένα άρθρο που έγραψε σχετικά με τη Μαρία Καρυστιανού προκαλεί σοβαρές ανησυχίες για κρούσματα λογοκρισίας στους κόλπους του κορυφαίου συλλογικού δημοσιογραφικού οργάνου.

Αλίμονο σε όσους επιχειρούν να “φέρουν στην τάξη” δημοσιογράφους η γνώμη των οποίων δεν είναι αρεστή. Σε ποιόν άραγε; Και με ποια κριτήρια; To συγκεκριμένο, σύμφωνα με τα όσα κοινοποίησαν στην κ. Γιαννακά, είναι λέει “η γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και ο αγώνας μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων”.

Αυτή την δεοντολογική αρχή παραβίασε η Σ. Γιαννακά και κλήθηκε για εξηγήσεις. Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να αγνοεί την ιστορία της. Πολύ περισσότερο τα μέλη του πειθαρχικού συμβουλίου το οποίο είναι ένα ανεξάρτητο όργανο.

Αλήθεια μπορεί σήμερα να επικαλείται κάποιος οποιεσδήποτε δικαιολογίες για να διανθίσει μία υπόθεση λογοκρισίας; Πρόκειται για μία θλιβερή εξέλιξη που δεν τιμά ένα συλλογικό όργανο το οποίο έχει χτυπηθεί αλύπητα σε άλλες εποχές και το οποίο έχει σταθεί όρθιο μέσα σε σκοτεινές εποχές.

Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για αυτή την εξέλιξη. Κι επειδή ακριβώς η ΕΣΗΕΑ έχει αυτή την ιστορία, όσα κι αν έχει κανείς να καταμαρτυρήσει για το σημερινό ειδικό της βάρος και την στάση της σε μία σειρά γεγονότων θα πρέπει να διαφυλαχθεί όσο κύρος της έχει απομείνει.

Επιχειρώ να το δω ως μεμονωμένο, το θλιβερό αυτό περιστατικό ακριβώς επειδή δεν ήμουν ποτέ της άποψης “πονάει χέρι, κόψει χέρι”.

Είναι όμως σίγουρα ένα από τα καμπανάκια που ηχούν χρόνια τώρα για την ΕΣΗΕΑ και την λειτουργία της.

Οι καμπάνες χτυπούν αργά όταν ειδοποιούν για δυσάρεστο γεγονός.

Αν η ΕΣΗΕΑ δεν τις ακούει πολύ φοβάμαι ότι θα αποτελεί η ίδια ένα δυσάρεστο γεγονός.

Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να διορθώσει αυτό που έγινε και να επιμείνει στην διαφύλαξη της ιστορικής κατάκτησης της ελευθερίας του Τύπου. Αν πράγματι επιθυμεί να συνδέεται και πάντα να εμπνέεται από την ιστορία της.