Η εξαήμερη εργασία, δείκτης αποτυχίας του Κράτους
Μιας και έρχονται ευρωεκλογές και η Ελλάδα περηφανεύεται ότι ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας δούμε τι σημαίνει η επερχόμενη νομοθετημένη επιβολή εξαήμερης εργασίας στην θέση της πενθήμερης συν μία με προσαύξηση ημερομισθίου κατα 30% που ίσχυε από το 2010.
Γατί το “5+1” που προέβλεπαν οι κλαδικές συμβάσεις στον επισιτισμό, γίνεται έξι στα έξι, σχεδόν στο σύνολο των επιχειρήσεων. Πάμε στα βασικά. Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία (και ο αριθμός μεγαλώνει μήνα με τον μήνα) αποφασίζουν ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να εργάζονται τέσσερις ημέρες την εβδομάδα με αποδοχές πενθήμερης εργασίας.
Αμέτρητες μελέτες δείχνουν ότι η παραγωγικότητα αυξάνεται και η ανεργία μειώνονται, ενώ η κίνηση χρήματος στην αγορά αυξάνεται, όταν οι άνθρωποι έχουν χρόνο να ζήσουν και όχι απλά να διεξάγουν την ζωή.
Στην Ελλάδα, στην Χώρα η οποία στην τηλεόραση είναι “η ατμομηχανή της Ευρώπης” οι μισοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και, ίσως, μέχρι και το 20% των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και ενστόλων, κάνουν “δεύτερα μεροκάματα” για να επιβιώσουν, αποδεικνύεται ότι είμαστε- για μια ακόμη φορά- η Ευρωπαϊκή παρατυπία.
Το 1982, θεσπίζεται η πενθήμερη εργασία και, μόνο για τον επισιτισμό και για τις εορταστικές περιόδους για τα καταστήματα, δίνεται η δυνατότητα προσθήκης ενός ημερομισθίου με προσαύξηση αμοιβής, πάντα με την σύμφωνη γνώμη των εργαζόμενων, στα πλαίσια των εθνικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Σαράντα συν δύο χρόνια μετά η εξαήμερη εργασία επιστρέφει άνευ συναίνεσης. Το λες και αποτυχία. “45% αύξηση την έκτη μέρα και αν είναι αργία 75% αύξηση” διαλαλούν οι αρμόδιοι. Λες και νοιάζεται για την προσαύξηση του κόστους εργασίας ο μεγαλοξενοδόχος, ο μεγαλομέτοχος των summer bar restaurants-υπερπαραγωγή που δουλεύουν με κέρδος μέχρι και 400% ή ο εργολάβος που βιάζεται να παραδώσει στον Άραβα αγοραστή την οικοδομή του με τιμή 8-12.000 το τετραγωνικό, στα νότια προάστια της Αθήνας, στις Κυκλάδες και όπου αλλού μπορεί κανείς να ζήσει τον ελληνικό του μύθο αν έχει πολύ γεμάτη τσέπη.
Δεν έχει χέρια να δουλέψουν ο εργοδότης. Αυτή είναι η αλήθεια. Πάνω από ενάμιση εκατομμύριο έλληνες και αλλοδαποί επιστήμονες, εξειδικευμένοι τεχνίτες, σεφ, σερβιτόροι, οικοδόμοι και τεχνίτες οικοδομικών εργασιών και εργάτες γης έχουν φύγει να σωθούν από την Χώρα-παρατυπία από το 2010. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Δεν υπάρχουν, πια, εργαζόμενοι. Αποτύχαμε κυρίες και κύριοι. Ολιστικά, σαν πολιτικό σύστημα. Σαν κοινωνία. Οι ρυθμοί γεννητικότητας πέφτουν ραγδαία και η διαρροή εργαζομένων συνεχίζεται προς τις Χώρες της αξιοπρέπειας, όπου με τέσσερις ημέρες δουλειάς ζεις και δεν επιβιώνεις.
Αποτύχαμε τόσο πολύ που η εξαήμερη και, προσεχώς, η επταήμερη εργασία θα είναι όρος επιβίωσης της οικονομίας και βασική αιτία δυστυχίας των πολιτών.
Το χειρότερο; Δεν “ανοίγει μύτη”. Γίναμε η πρώτη Χριστιανική Χώρα (μέρες που είναι) όπου οι πολίτες συνθηκολογούν με το “ινδουιστικό κάρμα” και αντί για Ανάσταση, αναμένουν την μετενσάρκωση σε σώμα Βέλγων, Γάλλων, Ιταλών, Γερμανών και κάπου εδώ ακολουθούν περίπου πενήντα εθνικότητες. Αν μπορούσα θα ζωγράφιζα την δική μας, όχι αντιστασιακή, αλλά εθνική Guernica. Game over λοιπόν. Γινόμαστε η γέφυρα Ασίας- Ευρώπης για τους λάθος λόγους, με τον λάθος τρόπο.
*Ο Γιώργος Κ. Παναγιώτοπουλος είναι storyteller
