Η αλαζονεία είναι θέμα ποσοστού;
Διαπιστώνω ότι η αντιπολίτευση συνεχίζει να αναπαραγάγει το αφήγημα περί κυβερνητικής αλαζονείας του 41%. Ένα ποσοστό που δεν έκλεψε από κάποιον αλλά της το έδωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές που διεξήχθησαν περίπου πριν ένα χρόνο. Και εάν μιλάμε για αλαζονεία του 41% τι θα έπρεπε να πούμε για πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν με ποσοστά που άγγιζαν το 50%. Και ενώ το γνωρίζουν άπαντες σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κλπ συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ως…καραμέλα το ίδιο και το ίδιο, επιβεβαιώνοντας με την συμπεριφορά τους, ότι η αλαζονεία δεν είναι θέμα ποσοστού. Διότι κόμματα με 17,8 και 10% όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ , φαίνεται ότι αν και έχει περάσει ένας χρόνος από την ήττα τους συνεχίζουν να συμπεριφέρονται αγνοώντας την καταδίκη τους από τους πολίτες με μια αλαζονική συμπεριφορά, αγνοώντας την ετυμηγορία της κοινωνίας. Χειρότερο δε όλων είναι όταν την υποτιμούν και την εμφανίζουν ως εξαπατημένη από τον κ. Μητσοτάκη ή ακόμη χειρότερα να βρίζουν τους πολίτες ως «γίδια» γιατί δεν εκτίμησαν το μεγαλείο των κομμάτων τους στην κάλπη.
Εάν αυτά δεν δείχνουν αλαζονεία τότε ποια είναι η αλαζονεία. Διότι όταν πορεύεσαι με αυτό το σκεπτικό, ουδέποτε αλλάζεις και ακολουθείς την πεπατημένη που αργά ή γρήγορα σε οδηγεί στην ίδια αποτυχία.
Αυτή η συνταγή που έχουν επιλέξει είναι δεδομένο ότι θα τους οδηγήσει σε μια ακόμη ήττα.
Και επειδή έχουμε εκλογές –ευρωεκλογές- σε λίγες πλέον ημέρες και δεν γνωρίζω εάν έχουν το χρόνο να αλλάξουν αφήγημα και να δουν τις ευθύνες τους οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης, τότε καλό θα είναι από την 10η Ιουνίου να σκεφθούν εκ νέου την στρατηγική τους και να σκεφθούν σοβαρά το γιατί δεν αρέσουν στην κοινωνία.
Αυτό θα ήταν μια καλή αρχή για την ανασύνθεση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Διότι ο τόπος χρειάζεται πράγματι μια ισχυρή αντιπολίτευση, για να μπορεί να λειτουργεί ο δικομματισμός που ήταν από τα βασικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που χτίστηκε πενήντα χρόνια μετά από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Διότι η κυβέρνηση θέλει έλεγχο, θέλει κριτική αλλά όχι με κραυγές και ψιθύρους. Αλλά με προγραμματικό λόγο που θα διαμορφώσει συνθήκες εναλλακτικής διακυβέρνησης. Αυτό ας το σκεφθούν καθώς θα έχουν αρκετό χρόνο μπροστά τους για να συνεννοηθούν και να βρουν κοινό βηματισμό.
Και για να συμβεί αυτό χρειάζονται καθαρό μυαλό και όχι αλλαζονικές συμπεριφορές μια αυθεντίας χωρίς αντίκρυσμα στην κοινωνία…
