Η αδιέξοδη στρατηγική της «ενιαίας Κεντροαριστεράς»
Μπορεί να υπάρξει συνεργασία, κοινή κάθοδος στις εκλογές ή και συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, ώστε να δημιουργηθεί ο περίφημος φορέας της «κεντροαριστεράς», που «θα νικήσει τον Μητσοτάκη»; Το ερώτημα αυτό, προέκυψε και πάλι στην ελληνική πολιτική σκηνή, αμέσως μετα τα απογοητευτικά αποτελέσματα των εκλογών για τα δυο κόμματα της αντιπολίτευσης.
Τα δυο κόμματα, που ορισμένοι θεωρούν πως μπορούν να γίνουν «η μήτρα» της κεντροαριστερής παράταξης που θα διώξει τον Κ Μητσοτάκη από την εξουσία, ούτε τώρα όμως, δεν κατάφεραν να ξεπερνούν ως σύνολο ποσοστών, το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος, πάρα την μεγάλη του πτώση. Υπάρχει λοιπόν μια τέτοια πιθανότητα;
Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τέτοιο, που όποιος έχει παρακολουθήσει την πολιτική ζωή μετά την μεταπολίτευση, θα το έχει ακούσει και άλλες φορές. Όλες τις φορές όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τα κόμματα της «κεντροαριστεράς», χωρίς ποτέ να γίνεται ούτε ένα βήμα.
Το μόνο που μπορεί να θυμηθεί κανείς είναι κάτι δημοτικές εκλογές όπου «κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία», το ΚΚΕ εσωτ και αργότερα η ΕΑΡ ψήφισαν υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ στον δεύτερο γύρο ή και το ανάποδο. Θυμηθείτε εκείνο το «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» που επέβαλε στην ΕΡΤ η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στις δημοτικές εκλογές του 1986.
Ουσιαστικά πάντως, δεν είχαμε ποτέ σοβαρή προσπάθεια συνεργασίας είτε γιατί οι απόψεις της κάθε πλευράς είναι διαφορετικές, είτε γιατί δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δυο πλευρές, είτε γιατί υπάρχουν πολλοί που φιλοδοξούν να γίνουν αρχηγοί, είτε όλα μαζί. Και τώρα λοιπόν, τα πράγματα είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο.
Κάποιοι στον Σύριζα, απογοητευμένοι από την πιθανότητα το κόμμα τους, και μάλιστα με τον κ. Κασσελάκη αρχηγό, να αρχίσει να ανεβαίνει εκλογικά και βλέποντας πως δεν υπάρχει προοπτική εξουσίας (την οποία γευτήκαν και του άρεσε), έφεραν στο προσκήνιο το σενάριο της συνεργασίας.
Με πρώτο τον πρώην υπουργό Νίκο Παπά (καταδικασμένο με 13-0 μην ξεχνάμε), ο οποίος προφανώς ελπίζοντας να παίξει κάποιο ρόλο σε μια τέτοια σύμπραξη, ξέχασε τα όσα δηλητηριώδη έλεγε και έκανε κατά των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και τώρα θέλει «να κοιμηθεί στο ίδιο κρεββάτι μαζί τους»…..
Μόνον που η ιδέα του, όχι μόνον δεν αρέσει σε πολλούς συντρόφους του (με πρώτο τον αρχηγό του, που μόλις χθες με μακροσκελή παρέμβαση του από την Ν. Υόρκη, την απέρριψε), αλλά είναι σαφές πως δεν αρέσει σε κανέναν στο ΠΑΣΟΚ.
Στο ΠΑΣΟΚ που ναι μεν δεν βλέπουν τα εκλογικά ποσοστά τους να ανεβαίνουν, αλλά είναι σαφές πως στο DNA του κόμματος είναι η προοπτική κυβέρνησης και μάλιστα χωρίς «δεκανίκια».
Πέρα πάντως από τα προσωπικής - πολιτικής φύσεως ζητήματα που υπάρχουν, μια και η συμπεριφορά του Σύριζα και των στελεχών του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ την τελευταία δεκαετία και ήταν κάτι περισσότερο από απαξιωτικά, προσβλητική και αλλά παρόμοια, υπάρχουν και αλλά πολιτικά ζητήματα.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που στην ουσία η συσπείρωσή του (επι Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη) έγινε με την μεσαία τάξη, να συμπορευθεί με κόμμα ή χώρο στον οποίο περιλαμβάνονται θιασώτες του κομμουνισμού, καιροσκόποι κάθε είδους, απεραντολογούντες, δικαιωματιστές και κάθε είδους και ιδεολογίας αριστερής ή ψευτο-αριστερής: Και μια τέτοια σύμπραξη, μπορεί να πείσει τον Έλληνα πολίτη να την ψηφίσει και να αφήσει τα χέρια της την τύχη του τόπου και του ιδίου. Ιδίως μετά την διακυβέρνηση Σύριζα και τα όσα επέφερε στην χώρα;
Είναι λοιπόν σαφές, ότι οι όποιες αναφορές και συζητήσεις για μια συνένωση δυνάμεων, έχουν να κάνουν μόνον με προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων αλλά και προσπάθεια να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα της πολιτικής τους, χωρίς την αναγκαία αυτοκριτική και μάλιστα δημόσια. Είναι αυτό που θα έλεγε και ο μέσος πολίτης, «κεντροαριστερά και πράσινα άλογα».
