Η 93η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ σηματοδότησε την επόμενη μέρα στον Κινηματογράφο
Η πανδημία της εποχής έχει αλλάξει τα πάντα τόσο στις ανθρώπινες σχέσεις όσο και στο χώρο της Τέχνης.
Η 93η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ ήταν σίγουρα διαφορετική. Έλειπε η λάμψη που αρμόζει σε μία τέτοια διοργάνωση. Έλειπαν τα μεγάλα πράγματα. Μπορούμε να πούμε ότι το κλίμα της βραδιάς ήταν πιο πολύ της "παρέας". Ο σκηνοθέτης του Contagion, Στίβεν Σόντερμπεργκ, είχε προετοιμάσει τους τηλεθεατές για αυτό που θα συνέβαινε. Ο παραγωγός με τους συνεργάτες του είχαν μιλήσει μέρες πριν για την απλότητα της βραδιάς.
Μπορεί τα φετινά Όσκαρ να ήταν διαφορετικά, αλλά ίσως έφτασε η στιγμή που θα περάσουμε πάλι σε πιο ουσιώδη πράγματα. Από εδώ και πέρα, λόγω και των συνθηκών, θα βλέπουμε ταινίες με πολλά μηνύματα. Tαινίες που θα μας αφήνουν και κάτι στο τέλος. Τα Blockbuster δεν θα σταματήσουν (δεν είναι δυνατόν άλλωστε από τη στιγμή που προχωράει τόσο γρήγορα η τεχνολογία), απλά μπορεί στο μέλλον να μην βλέπουμε τόσα πολλά στη μεγάλη οθόνη. Η εξάπλωση του κορονοϊού ανάγκασε τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι για πάνω από ένα χρόνο, με αποτέλεσμα να βλέπουν όλο και περισσότερες ταινίες σε διαδικτυακές πλατφόρμες. Είναι η περίοδος του streaming και μέχρι να ξεφύγουμε από αυτόν τον κίνδυνο, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ταινίες στο σπίτι. Τουλάχιστον μέχρι να ανοίξουν και πάλι οι κινηματογράφοι. Το Netflix μαζί και με το αμερικανικό συνδρομητικό κανάλι HBO Max κάνουν τη διαφορά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το Netflix, με την δυνατότητα που έχει, αναλαμβάνει παραγωγές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων και αυτό έχει τη σημασία του.
Ο μεγάλος σκηνοθέτης Martin Scorsese, σε περσινή δήλωση, όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους γιατί δεν γύρισε τον Ιρλανδό για τη μεγάλη οθόνη, ο ίδιος απάντησε ότι κανείς δεν αναλάμβανε αυτό το project με το συγκεκριμένο κόστος. Το Netflix όμως του έδωσε την ευκαιρία. Αρκεί να δει κάποιος τη φετινή λίστα με τις ταινίες που ήταν υποψήφιες στα φετινά Όσκαρ σε παραγωγή Netflix και θα καταλάβει την δυναμική του. Το Mank του David Fincher με τα 2 Όσκαρ (Όσκαρ Φωτογραφίας, Όσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης) το παρακολούθησαν εκατομμύρια συνδρομητές σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και το Ma Rainey's Black Bottom (Όσκαρ Κοστουμιών, Όσκαρ Καλύτερου Μακιγιάζ & Κομμώσεις). Η Δίκη των 7 του Σικάγο Τhe Trial of the Chicago 7 ήταν και αυτό υποψήφιο αλλά δεν απέσπασε κάποιο Όσκαρ. To My Octopus Teacher κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους (το Colette για Μικρού Μήκους). To Two Distant Strangers κέρδισε το Όσκαρ για ταινία Μικρού Μήκους. Μην ξεχνάμε και το The White Tiger (αμερικανο - ινδική παραγωγή, υποψήφιο για το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου) το οποίο είχε πάνω από 27 εκατομμύρια προβολές στο Netflix τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας.
Η φετινή απονομή των Βραβείων διεξήχθη πάλι χωρίς κεντρικό παρουσιαστή στο Union Station, στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Los Angeles για λόγους ασφαλείας. Ο χώρος του Dolby Theatre κρίθηκε ακατάλληλος για την εφαρμογή των μέτρων κατά της πανδημίας. Μπορεί η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας (λειτουργεί από το 1939 με πολλές σκηνές από ταινίες στο χώρο του, ανάμεσα σε αυτές και το Blade Runner) να σημαίνει και κάτι. Μπορεί απλά να σηματοδοτεί την επανεκκίνηση στην 7η Τέχνη. Καταλυτικό ρόλο βέβαια σε αυτό έπαιξε και ο ιός που μαστίζει όλη την ανθρωπότητα. Μία σκέψη (προσωπική) είναι ότι το 1895 σε έναν Σιδηροδρομικό Σταθμό στην Γαλλία, είχαμε και την πρώτη ταινία μικρού μήκους (1ο εγχείρημα) στον Κινηματογράφο. Οι Γάλλοι αδελφοί Λυμιέρ (παραδοσιακά το Σινεμά ξεκίνησε από τη Γαλλία) κινηματογράφησαν την άφιξη ενός τρένου στην πόλη Λα Σιοτά. Η ταινία διαρκούσε 50 δευτερόλεπτα και όταν παίχτηκε στο Σινεμά (1896) οι θεατές έζησαν κάτι πρωτόγνωρο (όπως και φέτος). Είδαν το τρένο να κινείται προς το μέρος τους, τρόμαξαν και βγήκαν τρέχοντας από την αίθουσα! Αυτό που ευχόμαστε όλοι είναι να βγούμε σύντομα έξω πάλι στον κόσμο αλλά με γεμάτες κινηματογραφικές αίθουσες...
Τα νέα δεδομένα που υπάρχουν, δείχνουν ότι το Hollywood αλλάζει. Αυτό φάνηκε και από την 93η τελετή της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ακούστηκαν όλες οι απόψεις από τα μέρη όλου του κόσμου και δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην προσωπική διαδρομή των δημιουργών - ηθοποιών. Μετά από πολύ καιρό η βραδιά έκλεισε με το βραβείο του Καλύτερου Ηθοποιού Πρώτου Ρόλου και όχι με αυτό της Καλύτερης Ταινίας όπως συνηθίζουμε τόσα χρόνια (είχε συμβεί και το 1972 με τον Τσάρλι Τσάπλιν, σήμαινε την επιστροφή του). Στα χρόνια δηλαδή της πανδημίας, κεντρικό ρόλο έχει ο άνθρωπος.
To Kοινωνικό Περιεχόμενο των ταινιών των Όσκαρ
Ταινίες βέβαια όπως το Nomadland και το Mank, πρέπει να παίζονται στη μεγάλη οθόνη. Το Μank με την ασπρόμαυρη εικόνα μας μεταφέρει σε άλλη εποχή (Όσκαρ Φωτογραφίας). Στην εποχή του παλιού καλού κινηματογράφου (Όσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης). Η ταινία δείχνει καθαρά το Hollywood κυρίως από τη ματιά του Mank (Gary Oldman) που έχει να κάνει με το σενάριο του Πολίτη Κέιν. Όσον αφορά βέβαια την ταινία του 1941, Citizen Kane, των Όρσον Γουέλς και Χέρμαν Μάνκιεβιτς, το έργο χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.
Η κινέζα Κλόε Ζάο (Όσκαρ Σκηνοθεσίας) δείχνει μία άλλη Αμερική με τα σύγχρονα προβλήματα. Μαζί της η συμπαραγωγός της ταινίας Φράνσις ΜακΝτόρμαντ (Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου) η οποία γυρίζει έργα κοινωνικού περιεχομένου και πάντα προβληματίζει ευχάριστα με τις ερμηνείες της (Fargo, Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι). Είναι το τρίτο Όσκαρ Καλύτερου Ρόλου για την ΜακΝτόρμαντ και η Ασιάτισσα Ζάο έγινε η δεύτερη γυναίκα που κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας μετά την Κάθριν Μπίγκελοου για το Hurt Locker.
Mία ακόμα ταινία με κοινωνικό περιεχόμενο είναι και ο Πατέρας Τhe Father (Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου) με τον Anthony Hopkins. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι οι ηθοποιοί στο Hollywood είναι πολύ υποστηρικτικοί μεταξύ τους. Το συναίσθημα είναι βασικό συστατικό (δικαιολογημένα πολλές φορές). Ο αδικοχαμένος Τσάντγουικ Μπόουζμαν είχε κερδίσει όλα τα βραβεία (μαζί και τα SAG Awards) για την ερμηνεία του μετά θάνατον (η πιο πρόσφατη βράβευση μετά θάνατον, μετά τον Πίτερ Φιντς στο Δίκτυο (1976), ήταν το 2008 με τον Heath Ledger για το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου ως Joker στον Σκοτεινό Ιππότη) στη θρυλική Μα Ρέινι. Όλα έδειχναν ότι θα το κερδίσει. Από την άλλη πλευρά το θέμα της άνοιας με την οποία πραγματεύεται o Πατέρας, είναι μία πολύ σοβαρή ασθένεια που παρουσιάζεται συνήθως στους ηλικιωμένους ανθρώπους και ταλαιπωρεί (στενοχωρεί) αυτούς που είναι γύρω τους. Η οικογένεια αναλαμβάνει δύσκολο έργο. Λαμβάνοντας υπόψη και την εξαιρετική ερμηνεία του Sir Anthony Hopkins, δικαίως η Ακαδημία έδωσε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου σε αυτόν.
To Αnother Round (Άσπρο Πάτο) του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ κέρδισε το Όσκαρ της Διεθνής Ταινίας. Ήταν η Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία για το 2020 με τον Μαντς Μίκελσεν. Ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε στο αυτοκινητιστικό ατύχημα της κόρης του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, προκαλώντας τη συγκίνηση όλων. Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη της.
Η αγγλίδα Emerald Fennel, η οποία ήταν στο τιμόνι της σκηνοθεσίας για πρώτη φορά, με το Promising Young Woman κέρδισε το Όσκαρ (όπως ήταν αναμενόμενο) για το Πρωτότυπο Σενάριο. Επίκαιρο και με το κίνημα #ΜeToo. To γεμάτο νόημα Μινάρι (τα Παράσιτα άνοιξαν τον δρόμο) κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου με την υπέροχη ερνηνεία της Γιουν Γιου - Τζουνγκ (η Γιαγιά). Ο Ντάνιελ Καλούγια κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου (κοινωνικό μήνυμα και εδώ) ως Φρεντ Χάμπτον στο Judas and the Black Messiah. Η ταινία κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το Fight For You στην ερμηνεία της Gabriella Wilson γνωστή και ως Η.Ε.R. (κέρδισε και το φετινό Grammy για το τραγούδι της χρονιάς με το I Can't Breathe).
https://www.youtube.com/watch?v=qPOsNt6ITiY
Η Μουσική και το Σινεμά πάνε μαζί. Όταν μπαίνει το αντίστοιχο soundtrack της ταινίας πάντα μας θυμίζει κάτι. Υπογραμμίζει το συναίσθημα, αλλάζει τη διάθεση και μας μεταφέρει στο πνεύμα του έργου. Το Soul κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων και το πολύ σημαντικό Όσκαρ Μουσικής Best Original Score των Trent Reznor, Atticus Ross και Jon Batiste (Jazz Music). Οι Trent Reznor και Atticus Ross (Oscar για το The Social Network (2010), Gone Girl, το remake του The Girl with the Dragon Tattoo την έκδοση του Fincher) υπογράφουν και το soundtrack του Mank το οποίο ήταν υποψήφιο. Οι δυο τους είναι μέλη του συγκροτήματος Nine Inch Nails.
https://www.youtube.com/watch?v=DZLlWYoNyfg&list=PLv__Ylkfv-XMV9DFYbnTE8-tjgV57rD55
Tο μουσικό Quiz της βραδιάς ήταν πολύ ωραίο και σίγουρα (όπως και πέρυσι) η κατηγορία Memoriam. Ίσως να ταίριαζε ένα μικρό αφιέρωμα (5 λεπτών) με συνθέσεις του μεγάλου Ιταλού μουσικοσυνθέτη Ennio Morricone. Ο χορός της Glenn Close (θα το πάρει το πολυπόθητο) έκλεψε την παράσταση.
Τα πάντα αλλάζουν. Όλα είναι Σινεμά; Ίσως, σίγουρα! Κάποτε ο μεγάλος Robert Redford είχε πει ότι εάν θέλει κάποιος να γράψει και να σκηνοθετήσει μία ταινία, τότε πρέπει να βγει έξω στη ζωή. Εκεί, βρίσκονται και τα αληθινά σενάρια...
