H κάθοδος των Βαρβάρων
Είναι αδύνατον, ευτυχώς, να συμφιλιωθεί κανείς με τη φρίκη της βαρβαρότητας. Μία βαρβαρότητα που δυστυχώς, κάθε τόσο κάνει την εμφάνισή της είτε από το «παράθυρο», είτε από ορθάνοιχτες πόρτες, ενίοτε και δη προσφάτως και από τους σταθμούς του ΗΣΑΠ. Μία βαρβαρότητα που επιδιώκει να κερδίζει έδαφος στη ζωή γύρω μας και που συνάμα αφαιρεί ζωές. Ο Μιχάλης Κατσουρής δολοφονήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια από βάρβαρους. Για την ακρίβεια, ένας νέος άνθρωπος δολοφονήθηκε από Νεοναζί χούλιγκανς, οι οποίοι μάλιστα είχαν εγχώριες «πλάτες». Τελεία.
Την ίδια ώρα, τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών είναι άκρως αποκαλυπτικά. Εν γνώσει των αρχών, οι Νεοναζί οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ διέσχισαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα, τον Περισσό και τη Νέα Φιλαδέλφεια για να εκτελέσουν την αποστολή τους. Κι όλα αυτά στο όνομα δήθεν του ποδοσφαίρου. Υποκρισία και οργή. Πρόκειται για τους τύπους με τα μαύρα ρούχα που έχουν μάθει να έρπουν και να γλιστρούν συνήθως στο σκοτάδι και στην προκειμένη να κρύβονται πίσω από το «οπαδιλίκι». Οι εικόνες δεν απέχουν πολύ από το πρόσφατο «ελληνικό» παρελθόν. Ένα Τάγμα εφόδου από τα παλιά. Αυτό αντικρίσαμε. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στο Google ή σε «οπαδικές» σελίδες στο Facebook για να διαπιστώσει ότι πρόκειται κατά κύριο λόγο για ξυρισμένους μαχαιροβγάλτες που τους αρέσει με το ένα χέρι να χαιρετούν φασιστικά και με το άλλο να κρατούν ρόπαλα ή μαχαίρια.
Τραγωδία εν μέσω θέρους και τα ερωτήματα φυσικά είναι αμείλικτα, ψάχνουν απαντήσεις, δίχως όμως άλλα ευχολόγια. Που υπάρχει και τι ακριβώς έκανε μέσα στα τραγικά συμβάντα της Νέας Φιλαδέλφειας η Ελληνική Αστυνομία «με τα λυμένα χέρια»; Τι έκανε η ελληνική πολιτεία, κοινώς το κράτος για να διασφαλίσει το αυτονόητο; Να προστατεύσει δηλαδή την ανθρώπινη ζωή και να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη. Που πήγε εν τέλει, η πολυφορεμένη και πολυσυζητημένη ασφάλεια; Το σίγουρο πάντως είναι πως όλα έγιναν «στάχτη» μπροστά στην επέλαση των Βαρβάρων. Αν κάποιος δε αρνηθεί και παραγνωρίσει τις πολιτικές ευθύνες που de facto υπάρχουν, μάλλον, δικαιολογημένα θα κατηγορηθεί πως εθελοτυφλεί.
«Διακριτική» παρακολούθηση, κλειστοί φάκελοι, επιχειρησιακές αρρυθμίες και κυβερνητικές αστοχίες. Εικόνες από τα κομμάτια του παζλ που βγαίνουν κάθε μέρα στην επιφάνεια. Ακολουθεί η ίδια μεθοδολογία συζήτησης και πρακτικής. Ξηλώματα, ΕΔΕ, καρατομήσεις, διαπιστώσεις, δεσμεύσεις και πάει λέγοντας. Προς τα που όμως πάει και πόσο ακόμη μπορεί να πάει έτσι; Το ζήτημα είναι να μην φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και για μία φορά το κλισέ «επιτέλους να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο» να γίνει όντως πράξη. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Για ποιον λόγο η αστυνομία δεν κατάφερε να αποτρέψει τη δολοφονία του 29 χρόνου Μιχάλη; Το σίγουρο είναι πως δεν ήταν απλά η κακιά στιγμή.
