Γιατρός συγκλονίζει: Κάντε self test για τον καρκίνο του παχέος εντέρου - «Αν ζούσε ο πατέρας μου...»

«Αν ο πατέρας μου ζούσε σήμερα, θα λάμβανε το sms για τον προληπτικό έλεγχο με το self test», λέει σε ανάρτησή του στο Facebook, ο παθολόγος Γιώργος Παππάς. Έχοντας χάσει τον πατέρα του από τον καρκίνο του παχέος εντέρου, ο δρ. Παππάς θέλησε να υπογραμμίσει τη σημασία του τεστ που δίνεται πλέον δωρεάν στο πλαίσιο ενίσχυσης του προληπτικού ελέγχου. Ο ίδιος τονίζει ότι αποτελεί μια μέθοδο που επιτρέπει μια πιο έγκαιρη διάγνωση, ώστε οι ασθενείς να προβούν σε άμεσα μέτρα αντιμετώπισης και να έχουν καλύτερες προοπτικές θεραπείας και επιβίωσης.

Διαβάστε τη συγκινητική και ταυτόχρονα αφυπνιστική ανάρτηση του κ. Παππά:

«Το καλοκαίρι του 1991 ο πατέρας μου εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα, ήταν τότε 54 ετών, όσο κι εγώ σήμερα. Ένας ασαφής πυρετός, μια οριακή αναιμία, ο γιατρός του δεν έδωσε σημασία, δεν πρότεινε κάτι. Τρία χρόνια μετά, θα πέθαινε από καρκίνο του παχέος εντέρου, στα 57 του. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα πεθαίνουν κάπου 2.700 – 2.800 άτομα από αυτόν τον καρκίνο – για το 2021 αυτοί οι θάνατοι περιλάμβαναν και περισσότερα από 200 άτομα ηλικίας κάτω των 60 ετών και 34 άτομα κάτω των 45 ετών.

Η διάγνωση στον πατέρα μου μπήκε αρκετούς μήνες αργότερα, όταν πλέον η αναιμία εξελισσόταν και όταν κάποιος (μετέπειτα δάσκαλός μου) κοίταξε τις εξετάσεις του, κι εκείνες του καλοκαιριού του 1991 και παρατήρησε τις σχεδόν άδειες αποθήκες σιδήρου, την χαμηλή (από τότε) φερριτίνη, και προχωρήσαμε στην ενδοσκόπηση και την διάγνωση. Ακολούθησαν τα γνωστά, τα χειρουργεία, οι βασανιστικές αναμονές για χημειοθεραπείες στο ογκολογικό σε κοινή θέα στον μακρύ διάδρομο του νοσοκομείου, οι ακτινοβολίες – στην Αθήνα τότε σε έναν θερμό Αύγουστο, οι νοσηλείες, κι άλλες νοσηλείες, γιατροί με ενσυναίσθηση και γνώση και άλλοι με το νου στην τσέπη, η υποτροπή, το αντίο.

Αν ο πατέρας μου ζούσε το 2024, θα λάμβανε αυτές τις μέρες το sms για έναν προληπτικό έλεγχο με αυτά τα απλά τεστ που παίρνεις από το φαρμακείο. Λογικά θα ήταν θετικό το τεστ, τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 1990. Φυσικά θα το έκανε το τεστ, ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούσαν κάτι σαν υποχρέωση να ακολουθούν αυτό που τους προτείνει η πολιτεία. Ένας άνθρωπος που ζει το 2024 θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης ή έστω περισσότερα χρόνια ζωής, αν διαγνωστεί στο ίδιο στάδιο με τον πατέρα μου τότε – πολλά έχουν βελτιωθεί.

Είναι σημαντικά αυτά τα τεστ. Είναι καλό που γίνονται, είναι καλό να γίνονται. Είναι η ασφαλέστερη μέθοδος πρόληψης; Όχι, θα χάσουν πολλούς πρώιμους πολύποδες, κάποια αδενώματα που αργότερα θα εξελιχθούν σε καρκίνο και που μια κολονοσκόπηση θα έβρισκε. Θα δώσουν, όμως, σήμα για την συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων πολυπόδων και των καρκίνων. Το κυριότερο: ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ. Από πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους ακολουθούν την ιατρική συμβουλή (όταν υπάρχει) και κάνουν προληπτική κολονοσκόπηση (και ναι, με μηδενικό κίνδυνο σε σχέση με τις, σπανιότατες βέβαια, επιπλοκές της ενδοσκόπησης).

Θα επαναπαυόμουν σε ένα αρνητικό τεστ; Τα τεστ έχουν νόημα αν επαναλαμβάνονται, το αργότερο ανά 2 χρόνια (πολλές χώρες το έχουν ανά έτος). Δεν θα επαναπαυόμουν αν έχω κληρονομικό ιστορικό (πολύ περισσότερο ατομικό)- εκεί η περιοδική ενδοσκόπηση οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτη τακτική πρόληψης. Οπωσδήποτε θα συνεκτιμούσα το υπόλοιπο προφίλ μου: Δε νοείται ένας άνδρας με χαμηλή φερριτίνη (ακόμη και εντός φυσιολογικών ορίων), που δεν είναι αιμοδότης, να μην ψάξει το γαστρεντερικό του. Το ίδιο και μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση. Ακόμη κι αν παίρνουν αντιπηκτικά, που καμιά φορά προκαλούν «αθώες» μικροσκοπικές αιμορραγίες και ρίχνουν την φερριτίνη. Αν ο γιατρός του πατέρα μου είχε διαβάσει καλύτερα την χαμηλή φερριτίνη, ναι, θα ξεκινούσε με καλύτερες προϋποθέσεις η αντιμετώπιση – δεν είναι απαραίτητο ότι θα οδηγούσε σε ίαση.

Πολλοί άνθρωποι που τις επόμενες μέρες θα πάρουν sms και θα κάνουν το τεστ, θα είναι τυχεροί που θα λάβουν ένα έγκαιρο σήμα και θα ξεκινήσουν υπό καλύτερες προϋποθέσεις. Θα έχουν την δυνατότητα για πράγματα και στιγμές που άλλοι στερήθηκαν και στερούνται καθημερινά: Να δούνε εγγόνια, να μιλάνε με τα παιδιά τους, να κάνουν πράγματα με τον άνθρωπό τους, να συμμετέχουν στους καιρούς τους. Να είναι εδώ. Η επιστήμη (και στην συγκεκριμένη περίπτωση και η πολιτεία) μας δίνει επιλογές – αν όχι πρόληψης τότε τουλάχιστον έγκαιρης διάγνωσης».