Γιάννης Φλωρινιώτης: Η ιστορία μιας «μεγάλης φίρμας»

«Τα έχω ζήσει όλα, σε όλο τους το μεγαλείο. Έκανα αυτό που ήθελα» αυτά ήταν μερικά από τα λόγια του Γιάννη Φλωρινιώτη σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

Ο λαϊκός τραγουδιστής με τις μεγάλες επιτυχίες και το ιδιαίτερο στυλ του, που ήταν χιλιόμετρα μπροστά από την εποχή του, έκανε κάποιους να τον λατρέψουν και άλλους να τον μισήσουν. Εκείνος, όπως έλεγε, έκανε με «υπομονή τη δουλειά του» και δεν τον ενδιέφερε τι έλεγε ο κόσμος.

Σήμερα, ο Γιάννης Φλωρινιώτης άφησε την τελευταία του πνοή, στα 76 του χρόνια, από πνευμονικό οίδημα.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Αποστολίδης. Γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Κλείναι της Φλώρινας, στις 15 Φεβρουαρίου του 1947. Η μητέρα του αναγκάστηκε να τον δώσει σε ορφανοτροφείο, καθώς λόγω τεράστιων οικονομικών δυσκολιών, ήταν αδύνατο να τον μεγαλώσει.

Ξεκίνησε να τραγουδά σε ηλικία 14 ετών. Αργότερα, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Λαύκας, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και με τη Ρίτα Σακελλαρίου.

Μαζί με τη σύζυγό του, Μάχη Φλωρινιώτη, με την οποία υπήρξαν παντρεμένοι 30 χρόνια, απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νίκο και την Άννα Φλωρινιώτη, η οποία του χάρισε μια εγγονή.

Πηγή: instagram

Η επαγγελματική πορεία

Σε ηλικία 18 ετών έφτασε να έχει πολύ μεγάλο ρεπερτόριο τραγουδιών από ξένα-ελαφρά- μοντέρνα- λαϊκά- δημοτικά- ποντιακά. Έως τότε, τραγουδούσε με το όνομα «μικρός Γιαννάκης».

Δούλεψε σε πολλά νυχτερινά μαγαζιά μόνος του στη Θεσσαλονίκη και από εκεί άρχισε την καριέρα του με το σημερινό του όνομα.

Στην Θεσσαλονίκη τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Λούκας, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και για δύο σεζόν, ντουέτο με τη Ρίτα Σακελλαρίου.

Το 1969 κάνει ένα L.P. γνωστά τραγούδια που ήταν επιτυχίες εκείνη την εποχή, όπως το «Ντιρλαντά», «κυρά Γιώργαινα», «Αγωνία», «Κι εσύ θα φύγεις» και άλλα, για τους ομογενείς στο Σικάγο.

Έκανε εντυπωσιακό σόου με τις Ολύμπια sisters.

Τo 1980, κάνει τη δεύτερη κινηματογραφική ταινία, με αρχικό τίτλο: «Το Είδωλο» ή «Ξανά Προς Τη Δόξα Τράβα» του Γιώργου Σταμπουλόπουλου, που πήρε τιμητική διάκριση στο festival Θεσσαλονίκης.

Την εποχή εκείνη, μια εφημερίδα τον συμπεριλαμβάνει στα Τέσσερα Μεγάλα Είδωλα της Ελλάδος: ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ-ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ- ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ- ΦΛΩΡΙΝΙΩΤΗΣ και εμφανίζεται ταυτόχρονα στο θέατρο Μπουρνέλλη, κάνοντας ένα ξεχωριστό, μουσικοχορευτικό show, με τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, από την ταινία: «ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ».

Το 1982 έκανε ένα δίσκο με ποιήματα Μεγάλων Ελλήνων Ποιητών σε μουσική Γιώργου Γεωργιάδη.

Την ίδια χρονιά κάνει τον πρώτο του ποντικό δίσκο, με παλιά παραδοσιακά και νεοποντιακά τραγούδια και κάνει μεγάλη επιτυχία, ενώ ο τρίτος δίσκος γίνεται αμέσως χρυσός (πρώτη φορά στα χρονικά του ποντιακού τραγουδιού).

Το 1985, κάνει μια βιντεοταινία με παραδοσιακά και άλλα, με διάφορα χορευτικά συγκροτήματα, με την ιστορία του Πόντου και της Παναγίας Σουμελά και ήταν τα πρώτα ποντιακά videoclips, που βγήκαν στο εμπόριο.

Το 1986, γράφει το σενάριο της Πρώτης Ποντιακής Ταινίας, σε ποντιακή διάλεκτο, που έγινε μεγάλη επιτυχία.

Κυκλοφορεί το επετειακό cd «35 Χρόνια Στα Φώτα Της Πίστας» όπου συμμετέχει η κόρη του, Αννούλα Φλωρινιώτη. Έκτοτε, κυκλοφορούν άλλα 3 cd με συμμετοχή της Αννούλας αλλά και του γιου του, Νικολάκη.

Εμφανίζεται, πλέον, με το σχήμα FLORINIOTIS FAMILY σε σώου όπου ξεχωρίζουν και τα παιδιά του με τις φωνητικές και χορευτικές τους ικανότητες.

Το Δεκέμβριο του 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Το Τίμημα Της Δόξας» και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Το 2006 έκανε συμμετοχή στο δίσκο των Ημισκούμπρια «Η Απλή Μέθοδος Των Τριών» στο τραγούδι «Με το Μικρόφωνο Στο Χέρι Θα Πεθάνω» και στον δίσκο των Zante Dillema στο τραγούδι «Δεν Πειράζει».

«Δεν έδινα σημασία, γέμιζα μαγαζιά»

Το 1970-71, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και ξεκινά να κάνει πετυχημένες εμφανίσεις, τραγουδώντας, χορεύοντας και συστήνοντας το εκκεντρικό του στυλ.

Μιλώντας πριν από λίγους μήνες στην τηλεόραση του Open είχε πει: «Είμαι λαϊκός τραγουδιστής, το μπέρδεψα με το μοντέρνο και ντύθηκα εκκεντρικά. Όταν ο Χατζιδάκις μίλησε για μένα, μόνο καλό μου έκανε αλλά μετά από αυτό έφαγα σαμποτάζ… Έκανα υπομονή, κοιτούσα να κάνω με υπομονή αυτό που έκανα και δεν με ένοιαζε τι λέγανε. Πριν κάνω καριέρα, μου έλεγαν ότι είμαι ταλεντάρα και μόλις την άρχισα ξεκίνησαν το θάψιμο. Δεν έδινα σημασία, γέμιζα μαγαζιά».

Παραδέχτηκε πως στην αρχή στεναχωριόταν. «Μας έφερναν στο σπίτι ό,τι έγραφαν οι εφημερίδες. Τα άνοιγα, τα διάβαζα και μετά σταμάτησα. Τα έβαζα στο συρτάρι για να μη με επηρεάζουν».

«Η δουλειά μας είναι από τις πιο βρόμικες»

Ειλικρινής και αφοπλιστικός σε κάθε του στιγμή, δεν είχε διστάσει να χαρακτηρίσει τον χώρο του τραγουδιού ως τον «πιο βρόμικο, με πολλά πισώπλατα μαχαιρώματα».

Εκείνος, όπως είχε δηλώσει, κατάφερε να κάνει αυτό που ήθελε και να τα ζήσει όλα στον ύψιστο βαθμό τους.

«Έκανα αυτό που ήθελα. Παρότρυνα τα παιδιά μου να ασχοληθούν και το πρώτο που τους έλεγα είναι ότι θα τα έχετε καλά με τον κόσμο, θα τον αγαπάτε και θα τον σέβεστε. Οι εταιρείες καλές είναι, αλλά μια εταιρεία μπορεί να σε πάρει, να σου κάνει έναν δίσκο και μετά, να σε στύψει και να σε πετάξει. Αν τα έχεις καλά με τον κόσμο, θα σε αγαπά και θα σε κρατά μέχρι τώρα» είχε πει χαρακτηριστικά.

«Πειράζει που είμαι φίρμα»

Πολλά ήταν τα τραγούδια του Φλωρινιώτη που άφησαν εποχή κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας, η οποία τοποθετείται χρονικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά και οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας.

Η δισκογραφία του είναι «πλούσια» από συνεργασίες και επιτυχίες, ωστόσο, στη «σύγχρονη μουσική ιστορία» το «Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα» στιγμάτισε τη μουσική σκηνή της χώρας και αγαπήθηκε όσο και τα παλιά κομμάτια του καλλιτέχνη.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1980 και αγαπήθηκε αρκετά γρήγορα από το κοινό.  Άρχισε να ακούγεται, ακόμη και σήμερα, σε αρκετά κέντρα διασκέδασης.

https://www.youtube.com/watch?v=JeJnB4LgMR0