Αναζητώντας τον παραλήπτη

Ο ανασχηματισμός , ως πολιτικό εργαλείο, έρχεται να διορθώσει κάποια εξακριβωμένα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, κακώς κείμενα. Ο πρόσφατος αναμένονταν ως γενναίος και διορθωτικός, αλλά φάνηκε άτολμος και χωρίς να βρεθεί έστω μια Ιφιγένεια ή κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος. Οπότε, αναζητήθηκε ένα νέο επικοινωνιακό κουστούμι για τον ανασχηματισμό, ο οποίος είναι πάντα δύσκολο να βάλει κάτι απολύτως γιορτινό, αφού ένας φρεσκο-υπουργοποιημένος αντιστοιχεί σε τρεις δυσαρεστημένους.

Στην περίπτωση μας επιλέχθηκε κάτι από το σενάριο «τόπο στα νιάτα». Ακόμα όμως και εδώ υπήρχε μια ιδιαιτερότητα, αφού το εμβληματικό πρόσωπο, ο νέος τσάρος της οικονομίας, βρίσκεται στα σαράντα δύο του, αλλά μετράει έκτο χρόνο υπουργός και παρά το σχετικά νέο της ηλικίας μάλλον τείνει σε «παλιοσειρά» της πολιτικής. Κάτι που ισχύει εν πολλοίς και για τους περισσοτέρους αυτής της κατηγορίας, να έχουν δηλαδή κολλήσει ήδη αρκετά κυβερνητικά ένσημα.

Για δομικό ανασχηματισμό δεν μπορεί να γίνεται ούτε αναφορά, αφού ακόμα και η θέση του αντιπροέδρου αναπληρώνει ένα υπαρκτό κενό μετά από τις παλιότερες απομακρύνσεις στελεχών που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα και πλήρωσαν υποχρεωτικά το μάρμαρο. Αριθμητικά η κυβέρνηση στα 62 στελέχη της παραμένει από τις μεγαλύτερες στον πλανήτη, ενώ εξακολουθεί να είναι μια αντρική υπόθεση μετρώντας μόλις 13 γυναίκες.

Ο ανασχηματισμός από την ακτινογραφία του μοιάζει να έχει κατά νου την τήρηση ισορροπιών μεταξύ επίδοξων δελφίνων καθώς και μια «προεκλογική» γεωγραφία που θέλει ικανοποιημένα -όσο είναι δυνατόν- τα τοπικά στελέχη.

Κάτι που δεν επιτρέπεται να ξεχνιέται είναι ότι ο ανασχηματισμός συνδέθηκε με το μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Το λογικό θα ήταν κάποιοι υπουργοί που προκάλεσαν να πάνε σπίτι τους. Αυτό, όμως, δεν συνέβη, και όπως είναι προφανές το μήνυμα -εκ του αποτελέσματος- εξακολουθεί να αναζητά τον παραλήπτη…