Φωνή λαού…

Όταν ο χρόνος που περνάει, αντί να λειτουργεί ως πανδαμάτωρ, δεν μαλακώνει τον πόνο, δεν απαντάει στα γιατί, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και δίπλα τους μεγεθύνει την οργή, έρχεται σαρωτικό ξέσπασμα.

Τα δύο χρόνια από τα Τέμπη , δεν λειτούργησαν παρηγορητικά, ούτε απάντησαν στα ερωτήματα που έγιναν ένα κοινό «γιατί». Το ποιος έδωσε την εντολή για όλα τα λάθη που ακολούθησαν δεν απαντήθηκε από κανένα πόρισμα. Και προφανώς δεν χρειάζεται έρευνα για να καταλογισθούν οι ευθύνες, αλλά το θάρρος για να αναληφθούν. Αυτό το θάρρος αναζητείται ακόμη. Όσο οι εμπλεκόμενοι μένουν κρυμμένοι, δεν υπάρχουν «συγνώμη» που ακούγονται αληθινά.

Όσο -τελικά- αποδεικνύεται ότι υπάρχουν τόνοι εύφλεκτων υλικών, όπως αναγνωρίζει το επίσημο πόρισμα, είναι πειστικότερο ότι η συγκάλυψη δεν είναι μια κατηγορία των πολιτικών αντιπάλων, αλλά η πιο λογική εξήγηση. Η φωτιά που όλοι είδαν στα βίντεο με την σύγκρουση των δύο τρένων, δεν ήταν ορατή μόνο σε όσους εθελοτυφλούν. Η φωτιά, όμως, ήταν τέτοια που γίνεται αισθητή και χωρίς όραση.

Το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου, πριν από οποιαδήποτε επεισόδια, έστειλε ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα με το όγκο του, που έκανε πολλούς να εκτιμήσουν ότι είναι το μεγαλύτερο που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα. Ταυτόχρονα υπήρξε πρωτοφανής κινητοποίηση σε όλη την Ελλάδα, σχεδόν σε κάθε πόλη, κάτι χωρίς προηγούμενο. Σε μια περίοδο που το πολιτικό περιβάλλον φαίνεται να ψάχνει πως θα είναι το μη δικομματικό του αύριο, και τα κόμματα μοιάζουν να ακολουθούν τους πολίτες και όχι να τους κινητοποιούν, σε μια τέτοια πολιτική ατμόσφαιρα, άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε πολιτικής τοποθέτησης διαδήλωσαν το αίτημα για δικαιοσύνη.

Όταν παντού στην χώρα ένα πολύχρωμο ιδεολογικά πλήθος δίνει το παρόν στις συγκεντρώσεις, με τα αιτήματα του να μην έχουν τίποτε ιδιοτελές, όταν ένας ψίθυρος από ένα στόμα ενώνεται με του διπλανού του… τότε ακούγεται σαν η φωνή λαού να είναι οργή Θεού.