Έτσι θα ήταν τα φτερά των ανθρώπων αν πετούσαν - Πώς θα απογειωνόμασταν
Οι Τάι Χέντρικ και Μάικλ Χαμπίμπ συγκέντρωσαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται για να απαντήσουν στο δύσκολο ερώτημα.
Τα πουλιά αποτελούνται από «κούφια» κόκκαλα με αποτέλεσμα το βάρος των οστών τους να είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Για εμάς τους ανθρώπους δεν ισχύει το ίδιο, αλλά αν μπορούσαμε να πετάξουμε πόσο μεγάλα και τι σχήμα θα είχαν τα φτερά μας;
Προφανώς αποτελεί ένα περίεργο ερώτημα που τίθεται σε δημοσίευμα του Live Science, ωστόσο ο Τάι Χέντρικ, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της βόρειας Καρολίνας και ο Μάικλ Χαμπίμπ, επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Δεινοσαύρων, απάντησαν σε όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν.
Αρχικά, σημαντική παράμετρο αποτελεί ο αριθμός κιλών και ύψους, συνδυασμός που διαφέρει στον εκάστοτε άνθρωπο. Φαινομενικά, κάποιος που ζυγίζει 70 κιλά και ξεπερνάει το 1,5 μέτρο θα πρέπει να έχει άνοιγμα φτερών τουλάχιστον 6 μέτρων. Ο Χέντρικ κατέληξε σε αυτές τις τιμές σύμφωνα με την εξίσωση που είχε αναπτύξει ο Ρόμπερτ Νουντς, λέκτορας Βιολογικών Επιστημών του University of Manchester και την είχε παρουσιάσει το 2007 στο Journal of Avian Biology.
Τι χρειάζεται να αλλάξει στην ανατομία του ανθρώπου για να πετάξει
Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πετάξει μόνο με ένα «ζευγάρι» φτερά, αντ' αυτού χρειάζονται πολλά περισσότερα. Πρώτη μεταβλητή αποτελεί το «είδος» των φτερών μιας και όπως αναφέρει ο Χαμπίμπ, θα χρειαζόταν μια επιπλέον ωμοπλάτη για εκείνα που απεικονίζονται στους αγγέλους, με την πιο «ρεαλιστική» προσέγγιση να είναι αυτή που θέλει τα φτερά της νυχτερίδας ως... καλύτερη λύση για το ανθρώπινο σώμα.
Σε κάθε περίπτωση, η ανατομία του ανθρώπου δεν «παράγει» την κατάλληλη δύναμη για να μπορέσει να σηκωθεί από το έδαφος. Σύμφωνα με τον Χαμπίμπ, όταν πετάει ένα πουλί, ένα ποσοστό της τάξης του 16-18% έρχεται από τους μυς των φτερών ενώ ένα ακόμα μεγαλύτερο 30% έρχεται από το στήθος. Έτσι, το ανθρώπινο σώμα θα διαμορφωνόταν με στήθος που ξεπροβάλλει πολύ αλλά και με ιδιαίτερα μυώδη πλάτη.
Παράλληλα, τίθεται και ο τρόπος με τον οποίο θα πετούσαμε μιας και κάθε πτηνό έχει τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Ο άνθρωπος, μάλλον, θα πετούσε σαν άλμπατρος (έχει το μεγαλύτερο εκπέτασμα φτερών από όλα τα σωζόμενα πουλιά) δηλαδή με τα φτερά ανοιχτά.
Τέλος, η απογείωση με φτερά διαμέτρου 6 μέτρων θα ήταν αρκετά δύσκολη. Ωστόσο ο Χαμπίμπ έδωσε και εδώ την απάντηση. Ο ίδιος θεωρεί πως ο άνθρωπος θα μπορούσε να «παράξει» την κατάλληλη ενέργεια μόνο αν και τα χέρια του και τα πόδια συνέβαλλαν στην διαδικασία απογείωσης, την αποκαλούμενη «τετράποδη εκτόξευση». Ούτως ή άλλως, θεωρείται ότι και οι πτερόσαυροι, που ήταν κάποια από τα πρώτα σπονδυλωτά που ανέπτυξαν δυνατότητα πτήσης, κάπως έτσι περπατούσαν και απογειώνονταν.
Το μόνο σίγουρο όπως αναφέρει ο επιστήμονας του Ινστιτούτου Δεινοσαύρων είναι πως ο άνθρωπος βρίσκεται σε «εξελικτικό μειονέκτημα». «Θα χρειαζόταν πολλές περισσότερες τροποποιήσεις στην ανατομία του ανθρώπου για να αποκτήσει ότι τα πουλιά μετά από χιλιετίες», υποστηρίζει χαρακτηριστικά.
