Εσύ ξέρεις γιατί ο Πάπας δεν γίνεται δωρητής οργάνων;
Αν και πολλοί προκαθήμενοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ήταν υπέρ της δωρεάς οργάνων εντούτοις κανείς δεν μπορούσε να χαρίσει ζωή με τον θάνατό του

Παρά το γεγονός ότι πολλοί Πάπες, ακόμη κι αυτοί πριν από την εκλογή τους, έχουν δημόσια στηρίξει τη δωρεά οργάνων –με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Πάπα Φραγκίσκο και τον προκάτοχο του τον Βενέδικτο XVI που κατείχε κάρτα δωρητή ήδη από τη δεκαετία του 1970– το ίδιο το αξίωμα του Πάπα καθιστά de facto άκυρη τη δυνατότητα μετά θάνατον δωρεάς οργάνων. Όπως αποκάλυψε το 2011 ανώτερος αξιωματούχος του Βατικανού, «η κάρτα που είχε εκδώσει …έπαψε να ισχύει με την εκλογή στο αξίωμα του Πάπα».
Η πιθανότητα Αγιοποίησης
Η απόφαση αυτή έχει πολιτειακή και θεσμική βάση: κατά το Βατικανό, το σώμα του Πάπα μετά θάνατον «ανήκει» συλλογικά στην Καθολική Εκκλησία και πρέπει να ταφεί ολόσωμο, ώστε να διατηρηθεί η ακεραιότητά του για λατρευτικούς σκοπούς ή η ενδεχόμενη μελλοντική αναγνώριση σε Άγιο . Όπως τόνισε ο Μονσενιόρ Γκέργκ Γκένσβαϊν, προσωπικός γραμματέας του Βενέδικτου XVI, «ενώ ο Πάπας κατείχε κάρτα δωρητή, αυτή έπαυσε de facto να ισχύει με την εκλογή του στο αξίωμα».
Ιστορικά, έως τις αρχές του 20ού αιώνα αιμοδιαχωριστικά όργανα των Πάπων αφαιρούνταν για να διευκολύνουν τη συντήρηση των λειψάνων ως ιερών κειμηλίων. Ωστόσο, αυτή η πρακτική εγκαταλείφθηκε το 1903, εδραιώνοντας την παράδοση της ολόσωμης ταφής των Ποντίφηκων. Ο Πολωνός επίσκοπος Ζίγκμουντ Ζίμοφσκι, τότε επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Φροντίδα Υγείας, υπογράμμισε ότι «είναι κατανοητό, εν όψει πιθανής μελλοντικής λατρευτικής προσκυνήσεως, το σώμα του Πάπα να παραμένει ακέραιο».
Χωρίς νομικό πλαίσιο το Βατικανό
Επιπλέον, το μικροκράτος του Βατικανού δεν διαθέτει νομοθεσία ή υποδομές για τη διαχείριση μεταμοσχεύσεων, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη οποιαδήποτε διαδικασία δωρεάς οργάνων ακόμη κι αν η ατομική βούληση ήταν θετική.
Παρά την ηθική στήριξη της Καθολικής Εκκλησίας στη δωρεά οργάνων ως πράξη «αγάπης προς τον πλησίον», το ειδικό καθεστώς του Πάπα υπερισχύει κάθε ατομικής επιθυμίας δωρεάς. Ο Ποντίφικας τελικά εντάσσεται στο συλλογικό «ανήκειν» του σώματος της Εκκλησίας, στερώντας την όποια δυνατότητα μετά θάνατον διάθεσης οργάνων.