Επιδειξίες: Γιατί τους αφήνουν ελεύθερους; Αποτελούν εν δυνάμει βιαστές; Ειδικοί απαντούν στο Flash

Επιδειξίες που δρουν ανεξέλεγκτοι, γίνονται ο φόβος και ο τρόμος της Αττικής, τις τελευταίες εβδομάδες. Τι γίνεται όμως όταν πέφτουν στα δίχτυα των αρχών; Ένας από αυτούς, ο επιδειξίας του Περιστερίου -ένας 34χρονος Αιγύπτιος- συνελήφθη το βράδυ της Κυριακής, όταν και ακολούθησε μια γυναίκα αστυνομικό που είχαν βάλει ως «δόλωμα», στα σημεία που κυκλοφορούσε για να τον εντοπίσουν. Ο Αιγύπτιος οδηγήθηκε τελικά στη φυλακή, όμως γιατί συνήθως, αυτούς τους δράστες, τους συλλαμβάνουν και τελικά τους αφήνουν ελεύθερους; Την ερώτηση που κάνουν όλοι, απαντά μέσω του Flash.gr o δικηγόρος Κωνσταντίνος Γώγος.

«Τα ποινικά αδικήματα είναι συγκεκριμένα για όλους τους πολίτες, είτε είναι κοινωνικού ενδιαφέροντος μια υπόθεση, είτε όχι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας, το οποίο είναι πλημμέλημα και μάλιστα μικρής ποινικής απαξίας, η ποινή του οποίου είναι μέχρι ένα έτος εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Μπορεί να φτάσει σε μεγάλες ποινές μέχρι τα δύο έτη, αλλά δεν παύει να είναι ένα πλημμέλημα. Άρα, χονδρικά, σε περίπτωση αυτοφώρου, τι θα έχουμε; Σύλληψη, άσκηση ποινικής δίωξης, τη μετάβαση του κατηγορούμενου απευθείας στο ακροατήριο πριν του πουν να δικαστεί, δικάζεται και εν συνεχεία αφήνεται ελεύθερος.

Όλο αυτό κρατά μερικές μέρες. Στην πραγματικότητα από την ώρα της σύλληψης μέχρι να ασκηθεί η ποινική δίωξη, πρέπει μέσα σε 24 ώρες να γίνει αυτή η διαδικασία και μετά από εκεί και πέρα -αν και εφόσον ζητήσει ο κατηγορούμενος τριήμερο -μέχρι τρεις ημέρες μπορεί να πάρει μια πρόσθετη αναβολή, στην οποία πάλι η διαδικασία είναι να εξεταστεί αν θα κρατηθεί μέχρι την εκδίκαση ή όχι- άρα πρακτικά μέσα σε τέσσερις μέρες όλο το ζήτημα θα έχει τελειώσει».

- Και κάπου εκεί, συνήθως ξεχειλίζει η οργή του κόσμου και η ανησυχία μεγαλώνει. Όταν βλέπει ανυπεράσπιστα κορίτσια να εξιστορούν την τραυματική τους εμπειρία, καθώς σκέφτεται ότι οι δράστες αυτοί, θα μπορούσαν να πάνε κι ένα βήμα παραπέρα…

«Η υποτροπή γενικά λαμβάνεται υπόψη στα δικαστήρια. Τι δεν μπορεί όμως να κρίνει το δικαστήριο; Το τι θα συμβεί», τονίζει ο κ. Γώγος που ασκεί μάχιμη δικηγορία, ιδιαίτερα στον χώρο του Ποινικού Δικαίου και συμπληρώνει… «Το δικαστήριο δικάζει πάντα με ό,τι έχει ήδη γίνει αλλά και με το παρελθόν του κατηγορουμένου. Άρα λοιπόν αν υπάρχουν προηγούμενες ποινικές εμπλοκές, ναι κρίνονται από το δικαστήριο. Το τι θα μπορούσε να γίνει όμως, είναι κάτι το οποίο δεν βρίσκεται στη νομική σφαίρα πραγματικότητας, όπως είναι το δικό μας σύστημα και αυτό είναι λογικό. Δεν μπορεί κάποιος να καταδικαστεί για κάτι το οποίο ίσως να κάνει».

Τι ισχύει με την ψυχιατρική αξιολόγηση

Τους παρέχεται ωστόσο κάποια βοήθεια στη συνέχεια; Τους υποχρεώνουν για παράδειγμα, ν’ αναζητήσουν βοήθεια από ειδικούς; Το δικαστήριο μας λέει ο κ. Γώγος, όταν βλέπει οποιασδήποτε μορφής ανικανότητα, ψυχιατρικής ή άλλης φύσεως, έχει τη δυνατότητα να διατάξει ψυχιατρική αξιολόγηση, με βάση την οποία επανεξετάζει το δικαστήριο τους όρους που μπορεί να επιβάλλει...

«Και σε αυτή την περίπτωση το δικαστήριο μπορεί να ζητήσει ψυχιατρική αξιολόγηση, δεν αλλάζει αυτό όμως τα πλαίσια ποινής, αυτό είναι το ζήτημα. Αν τώρα ο ψυχίατρος καταλήξει ότι έχω να κάνω με έναν άνθρωπο επικίνδυνο, ο οποίος χρήζει νοσηλείας θα αποφασιστεί η νοσηλεία, αλλά αυτό είναι παντελώς άσχετο με το ποινικό κομμάτι.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο έχει νόημα σε αυτή την περίπτωση είναι ότι, ναι, σε αυτής της μορφής το αδίκημα, ειδικά του επιδειξία, δεν υπάρχει ειδική πρόληψη στον ποινικό κώδικα. Δηλαδή έχουμε ένα άρθρο το οποίο αφορά την προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας το οποίο είναι συνολικό, δεν αφορά μόνο αυτές τις περιπτώσεις.

Ενδεχομένως όχι να στραφούμε σε μια αυστηροποίηση, αλλά να τροποποιήσουμε το πλαίσιο αν και εφόσον μιλάμε για τέτοιου είδους περιπτώσεις, γιατί για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει. Είναι κάποια πράγματα τα οποία δυστυχώς απασχολούν την κοινωνία διαχρονικά . Επομένως ναι, το ποινικό σύστημα μπορεί να δώσει μια διαχρονική λύση και σε αυτά.»

«Το 50% των δραστών, είναι παντρεμένοι – Αναζητούν ξανά και ξανά την ίδια εκτόνωση»

Η επιδειξιομανία, εξηγεί μέσω του Flash.gr, η κ. Βασιλένα Σταυροπούλου, ψυχολόγος-συστημική ψυχοθεραπεύτρια, είναι μια σεξουαλική διαταραχή και ορίζεται από τους ειδικούς ως μια από τις παραφιλικές διαταραχές. Μάλιστα, αυτό που κάνει εντύπωση, σημειώνει, είναι το γεγονός πως 5 στους 10 δράστες, δηλαδή το 50%, είναι παντρεμένοι που σημαίνει ότι η παραφιλία είναι κρυφή…

«Την κρύβουν πολύ καλά. Φτάνουν στα γραφεία μας όταν με κάποιο τρόπο αποκαλυφθούν ή εάν η παραφιλία τους είναι πάρα πολύ επικίνδυνη και αποτελεί κακούργημα, γιατί αξίζει να σημειωθεί ότι και η παιδοφιλία ανήκει στις σεξουαλικές διαταραχές. Άρα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ πιο εύκολο να αναζητηθεί βοήθεια. Ωστόσο η πλειονότητα αυτών, δεν θα παραμείνει για καιρό στη θεραπεία.

Αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι ότι όταν φτάσουν σ’ ένα σημείο να αναζητήσουν ξανά αυτήν την εκτόνωση της ορμής τους και δεν μπορέσουν να κρατηθούν, απογοητεύονται από την ίδια τη θεραπεία και σταματούν. Θεωρούν δηλαδή ότι η θεραπεία δεν δουλεύει».

Αποτελούν ωστόσο οι επιδειξίες κίνδυνο για τις γυναίκες που ακολουθούν; Δεν είναι δυνατόν ν’ αξιολογηθεί αν καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ακίνδυνες, καθώς στις σεξουαλικές διαταραχές, υπάρχει συνοσηρότητα, μας λέει η κυρία Σταυροπούλου. Δηλαδή μπορεί να συνοδεύεται και από μια άλλη διαταραχή που να κάνει τελικά τον θύτη, επικίνδυνο για το θύμα…

«Χρειάζεται να καταλάβει το ευρύ κοινό ότι τα άτομα που εκθέτουν στην ουσία τα γεννητικά τους όργανα σε ξένους ανθρώπους, δεν αποβλέπουν σε στενότερη επαφή. Δηλαδή η σεξουαλικής τους διέγερση είναι κατά το χρόνο της έκθεσης και μάλιστα εάν το θύμα παραμείνει ατάραχο από αυτή τους την πράξη, δεν διεγείρονται.

Ενδεχομένως κάποιος ν’ αναρωτηθεί αν αυτό είναι επικίνδυνο. Δεν μπορεί ν’ αξιολογηθεί στην πραγματικότητα ο κίνδυνος. Μέσα στην ψυχοσύνθεση του πάσχοντα μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές σκέψεις. Μπορεί να υπάρχει μια άλλη διαταραχή που να διέπει αντίστοιχα τη συμπεριφορά του. Για παράδειγμα για την υπόθεση που συζητάμε, πραγματικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν σε μια άλλη περίπτωση θα μπορούσε ν’ αντιδράσει διαφορετικά».

-Αυτό θα είχε να κάνει και με την αντίδραση του θύματος;

«Ακριβώς. Αν αναζητήσει κανείς τα αίτια το πιο πιθανό είναι να βρεθεί μπροστά σε ανθρώπους κακοποιημένους από μικρή ηλικία, με προβλήματα κοινωνικοποίησης και πολύ κακή σεξουαλική ζωή, παρόλο που μπορεί να είναι δεσμευμένοι ή ακόμη και παντρεμένοι. Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση βοήθειας από ειδικούς, ακόμα και ως εντολή από τα δικαστήρια, θα έπρεπε να θεωρείται επιβεβλημένη», σημειώνει η έμπειρη συστημική ψυχοθεραπεύτρια, που έχει κληθεί ως επιστήμονας, ν’ αντιμετωπίσει τέτοιες περιπτώσεις…

«Αυτό που εμείς προτείνουμε είναι όταν αναζητηθεί βοήθεια είτε από το συγγενικό περιβάλλον, είτε από τον ίδιο τον άνθρωπο, θα πρέπει ο ειδικός να είναι εξειδικευμένος στις σεξουαλικές διαταραχές.

-Για τις περιπτώσεις των δραστών που εντοπίζονται και οδηγούνται στη δικαιοσύνη, θεωρείται ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να καταλήγουν στο γραφείο ενός ειδικού, ακόμη κι αν τους αφήνουν ελεύθερους;

«Θα έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο. Αυτό που λέμε, το αφέθηκε ελεύθερος, δηλαδή δεν φυλακίστηκε ή δεν του ασκήθηκε κάποια περαιτέρω κατηγορία, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει αυτός ο άνθρωπος να παραπέμπεται υποχρεωτικά σε θεραπεία. Γιατί; Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι η παραφιλία δεν είναι κάτι το οποίο τελειώνει από τη μια ημέρα στην άλλη. Υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν θεραπεία στην παραφιλία, στις σεξουαλικές διαταραχές, ωστόσο περνάει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσουμε να πούμε ότι αυτά τα άτομα δεν θα ασκήσουν την παραφιλία τους και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Ως ειδικός θεωρώ ότι θα έπρεπε ξεκάθαρα αυτοί οι άνθρωποι υποχρεωτικά να παραπέμπονται».

Μάλιστα, τονίζει η κ. Σταυροπούλου κλείνοντας, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει δωρεάν φορέας ψυχοθεραπείας που θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να καταλήγουν, αλλά ιδιωτικά «πλαίσια» αναλαμβάνουν τις θεραπείες.