Ελένη Ράντου: Θεατρικό φαινόμενο «Το πάρτι της ζωής μου» - Sold out μέχρι το Νοέμβριο

Τρίτος χρόνος επιτυχίας για την πολυσυζητημένη - και όχι άδικα - παράσταση «Το πάρτι της ζωής μου» που πρωταγωνιστεί και υπογράφει (το κείμενο) η Ελένη Ράντου και 2η σεζόν απόλυτων sold out. 

Με περισσότερους από 100.000 θεατές και με τα εισιτήρια να έχουν πλέον γίνει δυσεύρετα, η αγαπημένη ηθοποιός μας δίνει ραντεβού με ανανεωμένη διάθεση και σύνθεση, με τη Μιρέλα Πάχου σε τραγούδι και ακορντεόν και τον Αλέξανδρο Ιακώβου στο βιολί.

Ένα ταξίδι αισθήσεων και μνήμης με τις μελωδίες των String Demons και τις μουσικές της συλλογικής μας μνήμης, μέσα από μια παράσταση - ύμνο στη ζωή, εμπνευσμένη από το θεατρικό καμβά των Ντάνκαν ΜακΜίλαν και Τζόνυ Ντόναχιου, «EVERY BRILLIANT THING». Μια θεατρική εμπειρία, ένας υποκριτικός άθλος, μια πρωτοφανής επιτυχία, ξενικά και πάλι από  την 1η Νοέμβρη στο θέατρο Διάνα και τα εισιτήρια έχουν ήδη εξαντληθεί και ανοίγουν νέες ημερομηνίες προπώλησης για τον Δεκέμβριο.

Για την παράσταση η ηθοποιός έχει πει σε συνέντευξή της: «Δεν είναι γεγονότα που έχουν συμβεί σε μένα προσωπικά, είναι γεγονότα που με έχουν στοιχειώσει, ακόμα κι αν συμβαίνουν σε άλλους. Έγραψα αυτό το έργο μέσα στην πανδημία, σαν ένα αποχαιρετιστήριο σε όλους τους αγαπημένους μου. Ανθρώπους που έχασα και ήθελα να τους αποτίσω έναν δικό μου φόρο τιμής. Για παράδειγμα, σε ένα σημείο της παράστασης ακούγεται το «Πόσο σε θέλω» του Μαχαιρίτσα, που ήταν φίλος μου και με πόνεσε η απώλειά του.

Είναι συγκινητικό αυτό που ζω. Για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω ξαναζήσει. Είναι κάπως σαν να γιατρευόμαστε όλοι μαζί. Να σκεφτείς ακούω περισσότερα «ευχαριστώ», παρά «συγχαρητήρια». Ποτέ δεν ήταν στόχος μου να παίξω μεγάλους ρόλους, να κάνω ρεπερτόριο και να σαρώσω την Επίδαυρο. Με ενδιαφέρει πολύ αυτός που θα δει το έργο να βρει κάτι που θα τον βοηθήσει, κάτι που θα τον ανακουφίσει. 

Αυτό το έργο, λοιπόν, μου βγήκε τόσο αβίαστα και τόσο -σε εισαγωγικά- εύκολα! Δεν είχα καμία επίγνωση του τι «impact» θα έχει στον κόσμο. Μπορώ να σου πω ότι μάλλον με είχε πιάσει και μια τάση αυτοκαταστροφής, του στυλ «Εγώ θα κάνω κάτι που αφορά εμένα. Θα είμαι μόνη μου στη σκηνή, δεν θα έχω κανέναν απλήρωτο και θα είμαι έτοιμη να «κατέβω» ακόμη και σε ένα μήνα».