Εκλογές 2023: Ποιος φταίει για την άνοδο της ακροδεξιάς
Κάποιοι δείχνουν αιφνιδιασμένοι. Ήταν όπως έλεγαν οι παλιοί, «κεραυνός εν αιθρία» η άνοδος της ακροδεξιάς, δηλαδή ξαφνικό και αναπάντεχο γεγονός;
Η πικρή αλήθεια είναι η σημερινή άνοδος των κομμάτων που κινούνται στη δεξιά της Δεξιάς είχε προετοιμαστεί αθόρυβα αλλά συστηματικά την τελευταία δεκαετία. Και είναι επίσης αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να αποενοχοποιήσει πολιτικά την ακροδεξιά, συνεργαζόμενο μαζί της.
Το υποτιθέμενο αντισυστημικό μέτωπο κατά των μνημονίων, οι μαχητικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος εμφάνιζαν μια αταίριαστη συνύπαρξη. Ήταν και ακροδεξιοί «αγωνιστές» μαζί με τους καθιερωμένους αριστερούς ακτιβιστές που υπεράσπιζαν τα λαϊκά συμφέροντα.
Στη συνέχεια ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έφερε στο κέντρο του πολιτικού συστήματος ένα ακραίο λαϊκίστικο και ακροδεξιό κόμμα, τους ΑΝΕΛ , με τους οποίους κυβέρνησε αδιατάρακτα μια τετραετία.
Το χειρότερο όμως ήταν η αποφυγή της πραγματικότητας και η καθήλωση σε ξεπερασμένα σχήματα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι αν συμμετέχουν στις εκλογές οι συνεχιστές της Χρυσής Αυγής θα περιορίζονταν οι ψήφοι προς τη Νέα Δημοκρατία. Και γιαυτό απέφυγε να ταυτιστεί με τα άλλα κόμματα στην προσπάθεια νομικής απόκρουσης των ακραίων ακροδεξιών. Και επιπλέον «δικαιολόγησαν» τους ψηφοφόρους αυτούς ως παρασυρμένους αφελείς, τους χάιδευαν τα αφτιά.
Δεν είχαν εκτιμήσει σωστά το φαινόμενο, αγνόησαν ότι οι ψηφοφόροι που ψήφισαν ακροδεξιά προέρχονται από όλες σχεδόν τις πολιτικές διαδρομές, κάποιοι ήταν και ψηφοφόροι της Αριστεράς. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό και πολιτισμικό, δεν εξηγείται με απλοϊκά στον άξονα Αριστερά – Δεξιά…
Κι αφού έγιναν όλα αυτά, τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται ότι οι «παρασυρμένοι» αλλά και ορισμένοι επιπλέον, ψήφισαν ακροδεξιά κόμματα χωρίς ενοχές, χωρίς να φοβούνται τίποτα ίσως και χωρίς να πιστεύουν οτιδήποτε. Τα θεωρούν κανονικά κόμματα, όπως τους δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν δικαίωμα να εκφραστούν κι ας κάνουν κάποιο λάθος. Θα το διορθώσουν ίσως αργότερα!
Αυτό άλλωστε είναι το νόημα της απλής αναλογικής που μπορεί να μην ισχύει πια αλλά έχει αφήσει τα ίχνη της στην πολιτική σκέψη των πολιτών. Άλλη μία στρατηγική ήττα της Αριστεράς που για δεκαετίες θεωρούσε απαραίτητη την απλή αναλογική για να επικρατήσουν οι ιδέες τους. Επικράτησαν άλλες όταν εφαρμόστηκε.
