Δώρα Τσαμπάζη: «Ραγίζουν» καρδιές όσα γράφει για τα 2 χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη

Δύο χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο του συζύγου της, Αλέξανδρου Νικολαϊδη που το 2022 και σε ηλικία 43 ετών, έφυγε από την ζωή μετά από μια δύσκολη μάχη με τον καρκίνο. Η Δώρα Τσαμπάζη με μια ανάρτηση πριν από λίγες ώρες στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, συγκίνησε τους followers.

«Στο πουθενά θα μας πετάξει ο χρόνος. Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς τα ξωτικά σαν φορτηγά που βγήκαν απ’ το δρόμο θα ζήσουμε παράφορα». Δύο χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου, αλλά πάντα με το φως σου» έγραφε η λεζάντα που συνόδευε μια φωτογραφία που δείχνει το ζευγάρι χαμογελαστό και ευτυχισμένο.

Με ένα μακροσκελές κείμενο στο Documento αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο χρόνος κυλά και κυλά γρήγορα. Κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, γιατρεύει πληγές και αφήνει τις όμορφες αναμνήσεις. Όμως κάποιοι άνθρωποι θα φωτίζουν για πάντα τον δρόμο μας, όσος χρόνος κι αν περάσει. Και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρός μου και όλων μας. 

Σύντομη αλλά τόσο σπουδαία η ζωή του. Η αθλητική του πορεία από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα μάθημα προς όλους να μην τα παρατούν. Το σπάσιμο του ποδιού του στο Σίδνεϊ το 2000 και οι διαβεβαιώσεις των γιατρών του ότι «κοίτα, αγόρι μου, δεν θα ξαναπαίξεις τάε κβον ντο» ήταν η σπουδαία αρχή μιας τεράστιας πορείας και καριέρας.

Ο Αλέξανδρος όμως σε όλα τα τουρνουά κέρδιζε κάτι παραπάνω από μετάλλια και διακρίσεις. Κέρδιζε την αγάπη των συναθλητών του. Η απλότητα και η ταπεινότητά του κατά τη διάρκεια των αγώνων, η χαμογελαστή του φιγούρα και η αγνότητα του χαρακτήρα του τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπητούς αθλητές.

«Η ζωή είναι ένας μακελάρης» μου είχε πει ένας φίλος του λίγες μέρες μετά την απώλειά του, «δεν έχει λογική, χτυπά τυφλά και δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιέσαι γιατί».

Εκείνες οι δυσκολίες του πρωταθλητισμού για τον Αλέξανδρο έμοιαζαν τελικά παιχνιδάκι μπροστά στην τελική μάχη που έμελλε η μοίρα να του φέρει. Την πραγματική μάχη ζωής.

Ακόμη και σήμερα θα σας πω, σίγουρη όσο ποτέ, ότι ο Αλέξανδρος δεν έχασε καμία μάχη. Μέχρι και το τελευταίο βράδυ που έφευγε, που του έμεναν λίγες ώρες και ανάσες ζωής, ήταν ο δυνατός εκείνος άνθρωπος του 2000 που ήθελε να διαψεύσει τις προβλέψεις των γιατρών. Το ένιωσα, το είδα με τα μάτια μου να συμβαίνει και αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ, μετά τα παιδιά μας. Η επιμονή του, η θέλησή του να μην τα παρατήσει.

Πολλοί με ρωτάνε από τότε και για τη δική μου δύναμη, πώς μπόρεσα να σταθώ όρθια, να μην τα παρατήσω: Γιατί είδα τι θα πει πραγματική θέληση, είδα τι θα πει μάχη μέχρι το τέλος. Και γιατί το δώρο που μου άφησε ήταν ακριβώς αυτό. Μια τεράστια ευχή να πάρω έστω λίγη από αυτήν τη δύναμή του, λίγη από την τεράστια θέλησή του.

Την πήρα εκείνο το ξημέρωμα της μαύρης Παρασκευής 14 Οκτωβρίου στις 7 π.μ. Οταν κοίταξα έξω από το παράθυρο και κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν θα είναι πια ίδιος χωρίς εκείνον, όχι μόνο για εμάς αλλά για ολόκληρη την Ελλάδα. Και αυτό το δώρο δεν θα το αφήσω ποτέ από τα χέρια μου».