Δόμνα Μιχαηλίδου: Πότε δεν θέλει να της μιλάνε - Γιατί είναι «δύσκολος» άνθρωπος
Δεν διαβάζει σχεδόν ποτέ τι γράφεται για εκείνη, σε αντίθεση με τη μαμά της και τον σύντροφό της. Η Δόμνα Μιχαηλίδου, σε μια διαφορετική συνέντευξη στην Απογευματινή της Κυριακής, μιλά για το τι την αποφορτίζει, τι την εκνευρίζει και γιατί θεωρεί ότι είναι δύσκολος άνθρωπος.
Υπάρχει χρόνος για την προσωπική σας ζωή;
Υπάρχει! Προσπαθώ και κρατάω τουλάχιστον τα μισά βράδια της εβδομάδας ελεύθερα, οπότε μετά τις 10 το βράδυ θα βγω για ένα φαγητό και ένα ποτήρι κρασί. Επίσης προσπαθώ να κρατήσω τα Σαββατοκύριακά μου ελεύθερα. Το τελευταίο δεν το καταφέρνω συχνά, αλλά το προσπαθώ! Γιατί είναι τόσα που έχω να προλάβω σε ένα Σαββατοκύριακο, όπως να δω τη μαμά μου, τους φίλους μου, τον σύντροφό μου, που τελικά δεν ξέρω αν και αυτοί μένουν ευχαριστημένοι.
Τι είναι αυτό που σας ξεκουράζει και σας αποφορτίζει από την έντονη καθημερινότητα;
Η γυμναστική! Προσπαθώ να κάνω τρεις – τέσσερις φορές τη βδομάδα. Κρατάω μια ώρα για τον εαυτό μου. Κι εκείνη την ώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα και, κυρίως, να μου μιλάει κανείς! Είναι η ώρα που κρατάω για να αδειάζω τελείως το μυαλό μου.
Σας ενοχλεί που κάποιοι ασχολούνται με την προσωπική σας ζωή;
Δυστυχώς το έχω συνηθίσει. Κι έχω κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, δεν διαβάζω σχεδόν ποτέ τι γράφεται για μένα. Αυτό με βοηθάει, αλλά δεν το καταφέρνουν όλοι! Δηλαδή ξέρω ότι και η μητέρα μου και ο φίλος μου διαβάζουν όσα γράφονται και φοβάμαι πως κάποιες φορές εκείνους τους ενοχλεί πολύ περισσότερο από μένα.
Έχετε εξομολογηθεί πως δεν είστε εύκολος άνθρωπος. Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που σας κάνουν «δύσκολη»;
Είμαι δύσκολη, φοβάμαι, γιατί έχω έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που σκέφτομαι. Αυτό λοιπόν με κάνει τις περισσότερες φορές να περιμένω όλοι να σκέφτονται και να δρουν µε τον ίδιο τρόπο όπως εγώ. Κυρίως οι πιο κοντινοί µου άνθρωποι. Και όταν δεν δρουν όπως εγώ, τότε απογοητεύομαι! Πρέπει να καταλάβω ότι είμαστε απλά διαφορετικοί χαρακτήρες και αυτό δεν σημαίνει ότι δείχνουν λιγότερη έγνοια για εμένα ή για τη δουλειά και τον κοινό στόχο µας. Ως οικονομολόγος όμως έχω πολύ δομημένη σκέψη και με νοιάζει πολύ η πληροφορία και από πού προέρχεται. Οπότε πάντα ψάχνω κάτι 1.000 φορές πριν το κάνω ή πριν το πω. Και πάλι, δεν μπορεί να λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι έτσι, οπότε αυτό κάποιες φορές φέρνει και αυτούς αλλά κι εμένα σε δύσκολη θέση και δημιουργεί πολλές φορές εντάσεις. Ευτυχώς, όμως, όταν γνωρίζεις τους ανθρώπους σου καλά κι εκείνοι εσένα και όταν έχεις καταφέρει να χτίσεις γερές σχέσεις και μια καλή ομάδα, μπορείς να τα διαχειριστείς όλα αυτά.
Τόσο στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο υπουργείο Παιδείας είστε πολύ κοντά με τα παιδιά. Έχετε βιώσει και τη χαρά τους και τη μοναξιά τους και τις δυσκολίες τους. Ύστερα από αυτή την επαφή σκέφτεστε ίσως εντονότερα την απόκτηση ενός παιδιού;
Μέσα από τη δουλειά μου, τα πέντε αυτά χρόνια, έχω δεθεί πάρα πολύ με τα παιδιά και με την παιδική προστασία. Είναι μέρες που έπειτα από μια επίσκεψη σε ένα ορφανοτροφείο ή σε ένα νοσοκομείο γυρίζω σπίτι παρά πολύ φορτισμένη, μέσα στα κλάματα, αλλά και μέσα στις αγωνίες. Αυτό ξέρετε είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί από τη μία με κάνει να σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω κι εγώ παιδιά, από την άλλη, βλέποντας τη δυσκολία στην ανάπτυξη των παιδιών, με γεμίζει πάρα πολλές αγωνίες!
Έχω δει στα social media παλιές οικογενειακές φωτογραφίες σας! Τι ρόλο παίζει η οικογένεια στη ζωή σας;
Είμαι πάρα πολύ δεμένη µε την οικογένειά μου. Όλοι είμαστε, αλλά νομίζω πως εμείς τα μοναχοπαίδια έχουμε μια ακόμα πιο κοντινή, ευαίσθητη, αλλά και κάποιες φορές ασφυκτική σχέση με τους γονείς μας. Οι προσδοκίες που έχουν οι γονείς από εσένα είναι μεγάλες, οπότε αυτό σε κινητροδοτεί από τη μία, αλλά από την άλλη σε γεμίζει και τρομερές ευθύνες. Εγώ πάντα ήμουν πολύ κοντά στους γονείς µου κι εκείνοι σε μένα. Τρομερό ρόλο στη ζωή µου έπαιξε και η γιαγιά μου η Μαρίτσα. Θεωρώ πως ό,τι καλοσύνη έχω στον χαρακτήρα μου την έχω πάρει και την οφείλω σε εκείνη! Σμυρνιά ήταν άλλωστε. Άλλη καλοσύνη και σοφία είχαν οι πρόσφυγες!
Ήρθατε από τότε πιο κοντά με τη μητέρα σας;
Ήμουν πάντα πάρα πολύ κοντά µε τη μητέρα μου και παραμένω. Οπότε ούτε η σχέση μου μαζί της άλλαξε. Ίσως τώρα έχω λίγη παραπάνω αγωνία που ζει σε ένα σπίτι μόνη της. Αλλά πάντα ήμασταν τόσο κοντά που σκεφτείτε ότι ο πατέρας μου ζήλευε τη σχέση μας! Έμπαινα μέσα στο σπίτι και φώναζα «μαμά, μαμά, μαμά» κι εκείνος θύμωνε που δεν αναζητούσα κι εκείνον!
