Deree Arts Festival: Is everybody in? The ceremony is about to begin
To project με τίτλο “Is everybody in? The ceremony is about to begin” με αφετηρία την ποίηση του Jim Morrison και σε επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου, παρουσιάζει η Σχολή Καλών και Παραστατικών Τεχνών Frances Rich του Deree – The American College of Greece στο πλαίσιο του ετήσιου Arts Festival.
Η έκθεση «“Is everybody in? The ceremony is about to begin” (Είναι όλοι μέσα; Η τελετή πρόκειται να ξεκινήσει)», σε επιμέλεια της προσκεκλημένης επιμελήτριας Νάντιας Αργυροπούλου, αποτελεί μέρος του Arts Festival που διοργανώνει η Σχολή και διαρκεί από 19 Φεβρουαρίου μέχρι 20 Μαΐου 2021, με σειρά έργων η οποία έχει προαναγγελθεί στα social media από 22 Ιανουαρίου έως 12 Φεβρουαρίου 2021. Διεξάγεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα www.iseverybodyin.gr
https://www.youtube.com/watch?v=4LStKhsB6xA
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες και ημερομηνίες παρουσίασης των έργων τους:
- Εύα Γιαννακοπούλου & Πάνος Σκλαβενίτης 19/2/21
- Βασίλης Πάτμιος Καρούκ 23/2/21
- VASKOS (Βασίλης Νούλας & Κώστας Τζιμούλης) 26/2/21
- Λυδία Αντωνίου & William Rees 2/3/21
- The Callas (Άρης & Λάκης Ιωνάς) 5/3/21
- Μαλβίνα Παναγιωτίδη & Βασιλική Μαρία Πλαβού 9/3/21
- Εύα Παπαμαργαρίτη 12/3/21
- Αδριανός Ευθυμιάδης & Ίρια Βρεττού 16/3/21
- Teasers: Αδριανός Ευθυμιάδης & Ίρια Βρεττού 22/1 – 12/2/21
Το project με τον τίτλο, “Is everybody in? The ceremony is about to begin” έχει ως αφετηρία την ποίηση του Jim Morrison, όπως ακούγεται ειδικότερα στο τελευταίο μουσικό άλμπουμ των DOORS – “An American Prayer”, το οποίο κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του και διαδόθηκε, ερμηνεύτηκε και αναλύθηκε μέσα από την τέχνη και τη δημόσια κουλτούρα, μέσα από ταινίες, βιβλία, ακαδημαϊκά συγγράμματα, ήχους και αναγνώσεις.
To project αυτό σχεδιάστηκε από την επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου για να εξελιχθεί στον ψηφιακό χώρο ως μυθοποιητική συνεξιστόρηση, με τη μορφή έκθεσης και βιβλίου, και προκειμένου, με σημείο εκκίνησης την πρόσκληση-επίκληση του Morrison τη δεκαετία του ’60 (“Is everybody in? The ceremony is about to begin”), να περιπλανηθεί στις συνθήκες συνεύρεσης, δημιουργίας, τελετουργίας στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αι., και εντός των περιορισμών της τρέχουσας πανδημίας, με ό,τι αυτοί σήμαναν για την ταχύτερη και οριζόντια εγκαθίδρυση του ψηφιακού βίου.
https://www.youtube.com/watch?v=ngV3WHsrIlU
Ενώ η ψηφιακή τέχνη και η συμμετοχή της σε διεθνείς πλατφόρμες δεν είναι ασφαλώς κάτι νέο, οι ψηφιακές (ή ψηφιακά και μόνο προσβάσιμες) εκθέσεις και διοργανώσεις, οι ψηφιακές εκδόσεις και συναντήσεις, οι επιτελέσεις χωρίς φυσική παρουσία, ένας εν πολλοίς καινοφανής τρόπος εμπειρίας των έργων πολιτισμού, επιβλήθηκε βίαια και εντατικά, ως αναπόδραστη και ιογενής συνέπεια της εκρηκτικά αυξανόμενης συνδεσιμότητας του κόσμου.
Έτσι, οι λανθάνουσες, άυλες, μεταδιδόμενες μορφές δημιουργίας παγιώθηκαν ξαφνικά όχι μόνο ως τρόποι αλλά και ως τόποι και χρόνοι συνάντησης, ένα ολόκληρο οικοσύστημα στο οποίο συνυπάρχουν διαδικασίες βιοποριστικές και μη, δημόσιες και ιδιωτικές, χειρονομίες απλής καθημερινής επικοινωνίας και πιο σύνθετες τελετές αισθητικού προβληματισμού, χωρίς σαφή διάκριση.
Μαζί τους, και με την ίδια σπασμωδική κίνηση, εισέβαλε η συνειδητοποίηση της ριζικά διαφορετικής οικονομίας τους (διαμόρφωση, παραγωγή και διανομή), η ανακάλυψη νέων τελετουργιών πρόσληψης και απόλαυσης, διαφορετικών γνωστικών εργαλείων και όρων δέσμευσης, διαφορετικών πολιτικών αιτημάτων, συναισθημάτων απώλειας και νοσταλγίας.
Καθώς αναδιατάχθηκε η καθημερινή ζωή στις πλέον κοινές εκφάνσεις της, ως μετάδοση και κατά συρροή διανομή, η αλλόκοτη ταύτιση «δεδομένων» (data) και γεγονότων (events) προκάλεσε διάχυτη αμηχανία και ακατάσχετη ροή ψηφιακού και ψηφιοποιημένου περιεχομένου, γέννησε απίθανα άγαρμπες προσομοιώσεις ενός μέλλοντος που δεν μπορούμε ακόμη να δούμε και τελικά, εξομoίωσε, και έτσι εξουδετέρωσε, στο αδιαφοροποίητο συνεχές του (live) streaming διαφορετικές μορφές επιτελεστικότητας.
Το project, “Is everybody in? The ceremony is about to begin” επέλεξε να αντιμετωπίσει τη νέα πραγματικότητα με περιέργεια, αισιοδοξία, μιμητικές τακτικές καθώς και με μια κίνηση μεταστροφής και οικειοποίησης Καταστασιακού ύφους, Beat ποιητικής και αναχρονιστικής οπτικής: σχεδιάστηκε και αναπτύσσεται σαν σύγχρονη τηλε-νουβέλα, με επεισόδια, από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, εισερχόμενα κατά διαστήματα σε ένα ειδικά σχεδιασμένο αλλά σχετικά απλό και low-fi ψηφιακό χώρο. Αναγγέλθηκε στα social media –μεταξύ 22 Ιανουαρίου και 12 Φεβρουαρίου- με τέσσερεις ψηφιακές επικλήσεις, τέσσερα σύντομα teasers (πειράγματα), ο τελετουργικός, και όχι «ενημερωτικός», χαρακτήρας των οποίων μάλλον συσκότισε παρά διευκόλυνε την εμφάνιση οκτώ νέων ψηφιακών έργων από τις 19 Φεβρουαρίου και εξής .
Τα έργα αυτά, τα οποία εμφανίζονται στην πλατφόρμα gr σε ροή και συγκεκριμένους χρόνους έως τις 20/3, αναγγέλλουν με τη σειρά τους μια επόμενη φάση η οποία θα διαρκέσει ως τις 20 Μαΐου: τη μεταστοιχείωση της έκθεσης σε βιβλίο, με ψηφιακή υπόσταση, ανοιχτή πρόσβαση και με τον χαρακτήρα σημειωματαρίου (notebook), το οποίο ήδη κρατά μια διευρυνόμενη και ετερογενής ομάδα δημιουργών, εκπαιδευτικών, φοιτητών κ.ά.
Στο μεταξύ ένα σμήνος από pop-up εικόνες και μηνύματα, αλιευμένο από τους ωκεανούς και τα σύννεφα του διαδικτύου και απαλλαγμένο από (συνήθεις εντός του καπιταλιστικού μοντέλου) εμπορικούς-διαφημιστικούς σκοπούς, διαταράσσουν το ψηφιακό πεδίο της έκθεσης και στοιχειώνουν το τυπικό των τελετουργικών του.
Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες εκκινούν από την ένταση που δημιουργεί η ταλάντευση ανάμεσα στην ιστορική, πολιτική, καλλιτεχνική συνθήκη της εποχής που περιγράφει κριτικά ο Morrison και τραγουδούν οι Doors και σε αυτήν που διαμορφώνεται χαοτικά στην Ελλάδα, την Αμερική, τον κόσμο σήμερα ή πρόσφατα.
Εκκινούν ακόμη και από έργα της παράδοξης συλλογής του Αμερικάνικου Κολλεγίου Ελλάδος. Τα έργα αυτά, κυρίως δωρεές, σε κατάσταση συνεχούς καταγραφής και μη προσβάσιμα αυτή την εποχή παρά μέσα από τον online, οιονεί «υπό κατασκευή», κατάλογό τους, εξετάστηκαν από την επιμελήτρια συνολικά, αν και με τρόπο κάπως λοξό και αναρχικό, συναφή δηλαδή με την ασαφή ιστορία της συνεύρεσής τους και το σύμπλοκο της ευρύτερης επιμελητικής διαδικασίας· κάποια επιλέχθηκαν να συμμετάσχουν στην όλη διαδικασία σημειώσεων, εικασιών, εξιστορήσεων, νοηματικών, σωματικών και αισθητικών εμπλοκών, της πολυσυμπαντικής μυθιστορίας του τυχαίου, του αναγκαίου, του επιβεβλημένου, του κρυφού και του παραγνωρισμένου, του μεταδιδόμενου και του διαφυγόντος, του μυστικιστικού και τελετουργικού, του συναλλογενούς που αναπτύσσει το project.
Ανάμεσά τους μερικά ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα ευρήματα, όπως τα σημαντικά έργα πρωτοοικολογικής αναφοράς και ακτιβιστικής καλλιτεχνικής δράσης των πρωτοπόρων καλλιτεχνών Μιχάλη Λεκάκη και Νίκου Βέλμου, σπάνιες εκδόσεις με τα ποιήματα της Liliane Lijn και του Charles Bukowski, καταγραφές των μανιφέστων του Joseph Beuys, αφίσες-δηλώσεις του Παναγιώτη Βασιλάκη (Takis), εννοιολογικές-επιτελεστικές φωτογραφίες του Γιάννη Μπουτέα, πρωτο-τεχνολογικές, ηλεκτροδοτούμενες μάσκες του Gerard Haas, επίμονες γλυπτικές επικλήσεις του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης από την Frances Rich, σατιρικά σχεδιάσματα του Μίνου Αργυράκη, ηθογραφικές φωτογραφίες των αρχών του αιώνα και αντικείμενα αλλόκοτα όπως ένα πιστόλι φωτοβολίδων του 1940 καλυμμένο από στρείδια ή ένα Aero Circus Ζέπελιν παιχνίδι του 1930.
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν, με κινούμενη εικόνα, μουσική, ποίηση, γραφή, λόγο και ήχο, επισκέπτονται όλα τα παραπάνω, κάποιο ή κανένα αλλά σε κάθε περίπτωση μπαίνουν στη βάσανο και απόλαυση της τελετουργικής αφομοίωσης ή/και απόρριψης που προϋποθέτει αυτή η επιμέλεια. Κάθε έργο συνοδεύεται από μια συζήτηση με την επιμελήτρια στην οποία αποκαλύπτουν στοιχεία από τη διαδικασία σκέψης, τον τρόπο εργασίας και το εύρος των αναφορών τους, ενώ στο βιβλίο που θα διαμορφωθεί, χάρη και σε υλικά της έρευνάς τους, θα αναδυθούν και επιπλέον σκέψεις, γνώσεις και πηγές.
Αν και το project “Is everybody in? The ceremony is about to begin” ενσωματώνει την ψηφιακή συνθήκη σαν εξωσκελετό αναγκαίο για τη ζωή στη νέα τηλε-πραγματικότητα (τηλε-μεταφορά, τηλε-πραγμάτωση) ωστόσο φιλοδοξεί να διαφύγει τη συνθήκη αυτή ως επικαιρότητα, στοχαζόμενο εντός της πράγματα διαρκή και επείγοντα, όπως η επιτελεστικότητα της εξουσίας, οι μεταμορφώσεις του συντηρητισμού, ο επαναπροσδιορισμός του συλλογικού του συμμετοχικού και του αυτοσχεδιαστικού, η νέα σύγκρουση «σκέψης» και «δράσης» διαδραματιζόμενη στο επίπεδο αλγορίθμων και πληκτρολογίων – ασώματης νοημοσύνης και ακέφαλων σωμάτων· πράγματα όπως η πολύσημη προέλαση του δικαιωματικού λόγου, ο φόβος μπροστά στη φρενήρη ακινησία του παρόντος, η άτολμη κοινοτοπία του ακαδημαϊκού και η τολμηρή ασημαντότητα του πολιτικού λόγου· πράγματα όπως η μεταφορά ως σχήμα νόησης και έκφρασης αλλά και ως κλοπή, μεταβίβαση, λαθραία μετακίνηση, φυγοδικία, χακάρισμα· πράγματα όπως η αδήριτη ανάγκη διαμόρφωσης σκέψης πολυδιάστατης και εκστατικής, επεμβατικής δηλαδή με όρους συναίσθησης, ακρίβειας και δικαιοσύνης· πράγματα όπως το αίτημα μιας αδέσμευτης, ριζικά διαφορετικής παιδαγωγικής.
«Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξασκούμε τη δική μας μορφή σαμανισμού, αν αυτή είναι η λέξη, και να επινοήσουμε ένα σετ από τρικ, τεχνάσματα, προσομοιώσεις και προσποιήσεις σε μια συνεχή κίνηση αντιπερισπασμών συναφών αλλά σε αντιπαράθεση με όσα μας βαραίνουν».
—Michael Taussig (μετάφραση ΝΑ)
Στο project “Is everybody in? The ceremony is about to begin” συντονίζεται δημιουργικά και ομάδα φοιτητών του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος αποτελούμενη, έως τώρα, από τους, Le-Ann Hinds, Θεόδωρο Καπετανάκη, Νεφέλη Καούτσκη, Αλίκη Ντούνια.
