Ίδρυμα Ωνάση: Μαρτυρίες Αφροελλήνων για το ρατσισμό που βιώνουν - «Είναι στιγμές που λέω 'κουράστηκα'» [vid]
Σε trailer που δόθηκε στη δημοσιότητα, αναφέρουν πως τόσο στην Αμερική (με τις δολοφονίες μαύρων, άοπλων στη συντριπτική πλειοψηφία, για ασήμαντη αφορμή), όσο και στην Ελλάδα, τα πράγματα κάθε άλλο παρά ιδανικά είναι. Χαρακτηριστικά κάποιος αναφέρει πως και στις ΗΠΑ για να ασκηθούν διώξεις στους λευκούς αστυνομικούς πρέπει να υπάρξουν βίντεο και σφοδρές αντιδράσεις μαζικού χαρακτήρα. Αλλιώς δεν γίνεται ούτε το αυτονόητο. Μία κοπέλα αναφέρει πως στην Ελλάδα πάντα νιώθει ότι θα την απορρίψουν για το χρώμα του δέρματός της, ενώ μία άλλη γυναίκα λέει πως νιώθουν μεγάλη πίεση γιατί υπάρχει εχθρικότητα εναντίον τους.
Γράφει η "Στέγη", για την εκδήλωση: "Μετά τη δολοφονία του George Floyd, το Black Lives Matter γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα στην ιστορία των ΗΠΑ, ξεπερνάει τα σύνορα της Αμερικής και ξεχύνεται με ορμή και στον υπόλοιπο κόσμο για να διεκδικήσει – για άλλη μία φορά – τα αυτονόητα: τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό που δικαιούται κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως χρώματος, την ίση μεταχείριση, καθώς και την εξυγίανση των θεσμών προς μια κοινωνία πραγματικά δημοκρατική, χωρίς βία και ρατσισμό. Η ρατσιστική και προκατειλημμένη εικόνα για τους Μαύρους, από την εποχή της αποικιοκρατίας και της δουλείας στην Αμερική του 17ου αιώνα μέχρι και σήμερα, δεν περιορίζεται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά έχει επεκταθεί και διαμορφώσει αντιλήψεις σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και στην Ελλάδα. Η Στέγη προσκάλεσε δύο Αφροελληνίδες, την Τζάκυ Αμπουλιμέν και την Ειρήνη Νιαμουάια Οντούλ, που προέρχονται από τον χώρο της νομικής εκπροσώπησης και του ακτιβισμού, να επιμεληθούν και να συντονίσουν μια δική τους συζήτηση, μαζί με μια ομάδα νέων ανθρώπων που ζουν στην Αθήνα, για το τι σημαίνει anti-blackness στην Ελλάδα και για το πώς βιώνεται ο ρατσισμός από τους ίδιους. Η καθημερινή εμπειρία των ανθρώπων αφρικανικής καταγωγής ανά τον κόσμο –the Black Experience– βρίθει από προβολές και κοινωνικά στερεότυπα που συχνά δεν αφήνουν τη φωνή τους να ακουστεί πραγματικά. Κυρίως, χαρακτηρίζεται από έναν αδιαπέραστο «τοίχο», που ξανά και ξανά ορθώνεται μπροστά τους και διαρκώς τους αναχαιτίζει: Μια ακόμα πτυχή του “I Can’t Breathe”.
«Είναι φορές που λέω “κουράστηκα”. Δεν μπορώ να συνεχίσω», ακούγεται κάποια στιγμή στη συζήτηση, αλλά «τουλάχιστον εδώ είμαστε ακόμα ζωντανοί, δεν μας σκοτώνουν». Οι ίδιες οι επιμελήτριες μας λένε: «Ως μέλη της αφρικανικής διασποράς σε ένα άλλο σημείο του κόσμου, στη Μεσόγειο, θέλουμε να εμπλουτίσουμε τη συνδιαλλαγή με την ελληνική κοινωνία, με αφηγητές εμάς τους ίδιους, εστιάζοντας σε μια αδιόρατη πτυχή της καθημερινότητας των Αφροελλήνων»".
