Η αποτυχία της Εθνικής ομάδας και τι ποδόσφαιρο τελικά πρεσβεύουμε...
Όνειρο ήταν και πάει. Το Euro 2024 θα βρει την Ελλάδα στο... σπίτι της ή αλλιώς - θα είναι επίκαιρο τότε λόγω εποχής (Ιούνιος-Ιούλιος) - στις παραλίες. Χωρίς να το θέλουμε, χωρίς να αντισταθούμε ίσως στο μοιραίο. Διότι όταν φτάνεις ένα παιχνίδι, έναν «τελικό» κόντρα στη Γεωργία στη διαδικασία των πέναλτι, τότε μιλάμε για τύχη ή ατυχία, εξ’ ου και ο ορισμός του συγκεκριμένου θεάματος ως «ρώσικη ρουλέτα».
Κάποιος θα αστοχήσει, κάποιος θα σκοράρει, κάποιος γκολκίπερ θα είναι πιο διαβασμένος, κάποιος όχι. Ο Μαμαρντασβίλι ήταν, ο Βλαχοδήμος όχι, οι εκτελεστές μας ήταν άστοχοι, εκείνων όχι. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Εκ των υστέρων, η ουσία είναι ότι η ευκαιρία της 10ετίας για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου χάθηκε. Η τελευταία μεγάλη διοργάνωση στην οποία δώσαμε το παρών ήταν το 2014 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Έκτοτε απουσιάζαμε - πλέον - από πέντε σημαντικά ραντεβού σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Στα αποδυτήρια της Εθνικής δεν βρισκόμαστε. Ο Γκουστάβο Πογέτ, γνωρίζοντας τη νοοτροπία της χώρας και το μυαλό των ποδοσφαιριστών, σίγουρα θα ήθελε να κατευνάσει τα πνεύματα από το ευρύ 5-0 κόντρα στο Καζακστάν. Ο ενθουσιασμός στα ύψη. Κακός σύμμαχος για να αντιμετωπίσεις έναν καλύτερο, από τους Καζάκους, αντίπαλο, στο δικό του... σπίτι, όπου επίσης υπάρχει φλεγόμενη ατμόσφαιρα.
Οι φόβοι (μας) επιβεβαιώθηκαν. Ματς στο ρελαντί, μηδέν ρίσκο από καμία πλευρά, υπέρμετρος σεβασμός προς τους Γεωργιανούς (γιατί κύριε Πογέτ;). Ένα δοκάρι για να μας αφήσει με το... αχ, άστοχες εκτελέσεις στα πέναλτι και αυτό ήταν. Μία σοβαρή προσπάθεια δύο ετών έμεινε στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων, αντί να εξαργυρωθεί με την παρουσία στο υψηλότερο επίπεδο Εθνικών ομάδων για το 2024. Να δικαιωθεί ο Πογέτ, ο οποίος μπήκε στα σημαντικά ματς χωρίς (;) συζήτηση για ανανέωση συμβολαίου (ευθύνη εδώ από πλευράς ΕΠΟ), να δικαιωθούν οι παίκτες για τη φουρνιά που πρεσβεύουν, να χαρούν οι ομογενείς της Γερμανίας, να ετοιμάσουν εισιτήρια από τώρα οι... εγχώριοι φίλαθλοι της «γαλανόλευκης».
Αγωνιστικά θέματα δεν θα συζητήσουμε. Σε επίπεδο Εθνικής Ανδρών δεν έχει νόημα. Η ουσία είναι, όπως έχουμε γράψει ξανά, τι ποδόσφαιρο θέλουμε να παρουσιάσουμε, ως Ελλάδα, ως χώρα; Τι Σχολή είμαστε; Του επιθετικού στιλ, του συντηρητικού, του απλού, του αμυντικού, του... μιξ; Κάτι πρέπει να υπάρχει ως βάση. Η νεολαία παίζει μπάλα και καλή μάλιστα. Φαίνεται στις επιτυχίες των μικρών Εθνικών ομάδων. Οι Κορασίδες (U17) διαπρέπουν, οι Νέοι (U19) έχασαν στις λεπτομέρειες με υπερδυνάμεις όπως οι Πορτογαλία και Δανία στην πρόσφατη Elite Round.
Στους Άνδρες και στις Γυναίκες, ωστόσο, δεν θέλουμε «αν» και «αχ». Θέλουμε επιτυχίες, προκρίσεις. Όταν απέχεις από ένα τουρνουά Εθνικών ομάδων με 24 χώρες, τότε έχεις αποτύχει. Νομοτελειακά! Είναι τόσο απλό! Ουδείς εκμηδενίζει την προσπάθεια, το μόχθο, τον ιδρώτα όλων των εμπλεκόμενων. Αλλά το αποτέλεσμα μετράει στον αθλητισμό, και όχι μόνο.
Προσωπικά θα με απασχολούσε να παίρνουμε ισοπαλίες με τη Γαλλία, όταν θα υπάρχει κίνητρο να κατακτήσουμε την πρόκριση. Αν δεν συνδυάζεται το 2-2 κόντρα στους «τρικολόρ» με το... χρυσό εισιτήριο, τότε χάνεται η ουσία. Είναι θεμιτή η μη πρόκριση σε έναν όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία. Από την άλλη, συνιστά αποτυχία (ναι, το γράφουμε ξανά) να μην αξιοποιείς το παραθυράκι της UEFA μέσω του Nations League, ώστε να ξεπεράσεις τα εμπόδια (μόνο) των Καζακστάν και Γεωργία. Τελεία!
