Ντρουμπογιάννης στο Black box: «Δεν θέλω να με ξεχωρίζουν ακόμη και αν γίνεται με καλή πρόθεση»

Συγκλόνισε ο Μιχάλης Ντρουμπογιάννης, μιλώντας ανοιχτά για τους ανθρώπους ΑμεΑ -και όχι άτομα όπως χαρακτηριστικά είπε- και για το πώς ο ίδιος προσπαθεί στην καθημερινότητά του, να εξελίσσεται και να πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα.

Ο γνωστός Youtuber και συγγραφέας έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο «Black box», στο Attica TV. Στην τηλεοπτική κουβέντα με τη Μάγκυ Δούση, ο μαχητής της ζωής, ξεδίπλωσε τα συναισθήματά του, παρουσίασε αθέατες όψεις αλλά και άγνωστες πτυχές της προσωπικής του διαδρομής.

«Έχω εγκεφαλική παράλυση - σπαστική τετραπληγία, όσο τρομακτικό και να ακούγεται αυτό, αφορά μόνο το κινητικό κομμάτι, τα νεύρα του εγκεφάλου έχουν επηρεαστεί δηλαδή. Είναι δύσκολο να περπατήσω και στο χέρι μου έχω μία δυσκολία. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ γιατί σε μένα, έχω σκεφτεί όμως ότι είναι άδικο αλλά ποτέ γιατί σε μένα», είπε μιλώντας για την αναπηρία του.

«Έχει περάσει αυτή είναι νοοτροπία ότι όλοι πρέπει να έχουμε ένα πτυχίο οπωσδήποτε, ότι όλοι πρέπει να είμαστε κάποιοι γενικά, ενώ το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που ευχαριστεί εμάς και την ψυχή μας», τόνισε.

«Αντιμετωπίζω σκληρά τον έρωτα - Έχω δεχτεί απόρριψη λόγω διαφορετικότητας»

Ο Μ. Ντρουμπογιάννης μίλησε ανοιχτά και για το κομμάτι του έρωτα. «Εγώ δεν έχω ερωτευτεί ποτέ, τουλάχιστον με ανταπόκριση. Πάντα δεν μου άρεσαν τα μεγάλα λόγια του τύπου "μη με αφήσεις ποτέ", "εγώ δεν θα αγαπήσω καμία άλλη σαν και σένα", "άλλος δεν θα σ' αγαπήσει όπως σε αγαπάω εγώ" και τα λοιπά. Ήταν λίγο σαν σαν τον δράκο του παραμυθιού καλυμμένο με ρούχα αγγέλου αν μπορώ να το πω έτσι. Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, ας δούμε τον έρωτα στη ρεαλιστική του μορφή. Οι πολλές φανφάρες είδαμε πού καταλήγουν τις περισσότερες φορές. Δεν θέλω να κάνω καμία αναφορά στις γυναικοκτονίες, όλοι έχουν πει κάτι. Δεν θέλω να πω και εγώ κάτι από τα ίδια. Πρέπει να αγαπήσουμε με ωραίο τρόπο. Η αγάπη για μένα πολλές φορές εκδηλώνεται καλύτερα με τη σιωπή παρά με τα μεγάλα λόγια... Ο κάθε άνθρωπος είναι τα συναισθήματα του τελικά».

Συνεχίζοντας είπε: «Ναι, έχω δεχτεί απόρριψη λόγω διαφορετικότητας και στον έρωτα ο κόσμος φοβάται να έρθει αντιμέτωπος με το διαφορετικό. Γι' αυτό το απορρίπτει, για να νιώθει ασφαλής και να είναι ωραία. Ταυτόχρονα νιώθει και ωραία να σου πει "είσαι καλό παιδί αλλά αν δεν είχες την αναπηρία θα μπορούσε να γίνει κάτι". Το έχω ακούσει και αυτό».

Για τον όρο ΑμεΑ ανέφερε: «Προσπαθώ να κάνω νομίζω, και το καταφέρνω, προσπαθώ να βγάλω την ψεύτικη ευαισθησία και να φανερωθεί η αληθινή. Ο όρος ΑμεΑ είναι σωστός αρκεί να αλλάξουμε το πρώτο "Α". Να είναι άνθρωποι με αναπηρία, όχι άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν υπάρχουν ειδικές ανάγκες. Τις ίδιες ανάγκες που έχετε εσείς, τις ίδιες ανάγκες έχω και εγώ. Αν μπορούμε να την πούμε ανάγκη, είναι να με βοηθήσει κάποιος να πάω στο μπάνιο, να με βοηθήσει κάποιος να πάω στο κρεβάτι. Όλα τα άλλα τα κάνω... Μέχρι τα 15 μου, να μην πω και μέχρι τα 19, θεωρούσα ότι όλα είναι ωραία να στα φέρνει στα χέρια κάποιος άλλος. Αλλά πρέπει να το πάρεις σοβαρά, να κάτσεις κάτω με τον εαυτό σου, ούτε με τη μάνα σου, ούτε με τον αδερφό σου ούτε με κανέναν άλλον. Είσαι εσύ».

«Δεν πρέπει να μας αφορά η τοξικότητα»

Υπογράμμισε ότι του αρέσει να αυτοσαρκάζεται και εξήγησε γιατί απαντά στα τοξικά σχόλια στα social media. «Απαντώ όχι γιατί ενοχλεί εμένα αλλά για να καταλάβουν και αυτοί που το παίρνουν κατάκαρδα, να μην τους απασχολεί. Δεν πρέπει. Κάποτε είχα και διχαλωτή γλώσσα, τώρα την έχω μαζέψει λίγο... Αρχικά ήθελα να σπουδάσω, έλεγα ότι θα γίνω ψυχολόγος αλλά μετά που είδα πόσα χαρτιά χρειάζονται για να πάρεις το 5% που παίρνουν τα άτομα με αναπηρία για να μπουν χωρίς πανελλήνιες, άλλαξα γνώμη. Τι χαρτιά χρειάζεται για να αποδείξω την αναπηρία μου; Λες και δεν φαίνεται!».

Είπε ακόμη ότι πήγε δημοτικό στο σχολείο της γειτονιάς του αλλά γυμνάσιο και λύκειο σε ειδικό σχολείο. Αναφέρθηκε επίσης στα βιβλία που γράφει, κυρίως αστυνομικής λογοτεχνίας και τόνισε ότι προσπαθεί να περνά μηνύματα. «Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για τον εαυτό του. Καμιά φορά, και αυτά που λέμε για καλό είναι προσβλητικά. Για παράδειγμα, είχα πάει κάποτε σε μια ταβέρνα και ήταν μία κυρία σερβιτόρα, νομίζω, και μου είπε ότι έχει και ο άντρας της το ίδιο πρόβλημα και "θα πρέπει να κάνεις αυτό και αυτό"... Καταλαβαίνω την καλοσύνη που θέλει να δώσει ο άλλος αλλά καλό είναι να περιμένει να τη ζητήσω πρώτα. Να δώσω άλλο ένα παράδειγμα: στην παραλία, πέρναγε μια κυρία η οποία πουλούσε καλαμπόκι. Το πληρώσαμε κανονικά, και το δικό μου μου το κέρασε. Καταλαβαίνεις είναι καλό αλλά είναι και κακό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν το νιώθετε αυτό που λέω, γιατί με ξεχωρίζεις με βάση με βάση μία κατηγορία;».

Ο Μ. Ντρουμπογιάννης συγκινήθηκε όταν βγήκε ο τηλεφωνικά στην εκπομπή ο φίλος του Γιώργος Χατζηευσταθίου. «Μπήκε στη ζωή μου σε μια κατάσταση πολύ δύσκολη, με κρίσεις πανικού και τέτοια. Μου έδειξε ότι ακόμη και αν ο θεραπευτής που είχα, δεν ενδιαφέρονταν καθόλου, ήταν ο Γιώργος εκεί για να με βοηθήσει και να μου δείξει ότι δεν αξίζει να τα παρατήσω. Ότι κάτι πρέπει να κάνω και αυτό τον τιμάει ακόμη περισσότερο, όταν είδε ότι αυτός δεν μπορεί να με βοηθήσει, μου έφερε τον κατάλληλο άνθρωπο».