Αυτή ήταν η Ντέμη Γεωργίου: Οι άγνωστες ιστορίες για τον πατέρα της, την μητέρα και τον παππού της

Η είδηση του θανάτου της 39χρονης πρώην παίκτριας του «MasterChef», Ντέμης Γεωργίου, ύστερα από σοβαρή βακτηριακή λοίμωξη έχει βυθίσει στη θλίψη τη σύντροφό της, συγγενείς, φίλους και συνεργάτες και το instagram της έχει πλημμυρίσει από αναρτήσεις ανθρώπων που την γνώριζαν και όχι μόνο.

Σε όλες τις φωτογραφίες που πόσταρε κατά καιρούς είναι χαμογελαστή και σε πολλές από αυτές «πρωταγωνιστής» είναι η μεγάλη της αγάπη… το φαγητό. Σε κάποιες άλλες πάλι, μετρημένες στα δάχτυλα, η Ντέμη είχε μοιραστεί με τους followers της πολύ προσωπικές της ιστορίες για τον χαμό του πατέρα της, για την μητέρα της, αλλά και τον παππού της.

Σε δύο αναρτήσεις της η 39χρονη μιλούσε για τον χαμό του πατέρα της που την πονούσε όσα χρόνια κι’ αν είχαν περάσει.

«Η μέρα του πατέρα !! Εγώ μεγάλωσα χωρίς, παρ’ όλα αυτά τον κουβαλάω μέσα μου, στο dna μου, στο 50% της προσωπικότητας μου! Τον ευχαριστώ για την ύπαρξη μου και τον ευγνωμονώ για τα γονίδιά μου κάθε μέρα ! Happy Father’s Day !».

«Είμαστε κι εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς πατέρα γιατί το σύμπαν έτσι τα σχεδίασε. Αγαπήσαμε την απουσία / παρουσία του κενού που άφησαν και μάθαμε να πορευόμαστε έχοντας τους στο μυαλό μας σε κάθε κίνηση μας! Είμαι ευγνώμων για το δώρο της ζωής που μου χάρισες! Ε και κάτι μου λέει πως με τον τρόπο σου μου έβαλες το «μικρόβιο» της περιποίησης / μαγειρικής στο DNA μου».

Σε κάποιο άλλο ποστ η Ντέμη είχε μοιραστεί με τους followers το πώς συνέβη το δυστύχημα με τον πατέρα της και πώς το είχε βιώσει η μητέρα της.

«Το 50% μου έχασε νωρίς το χαμόγελο από τα χείλη της, τουλάχιστον έτσι το αντιλήφθηκα εγω σαν παιδί. Ναι για την μητέρα μου μιλάω. Νομίζω πως κάθε φορά που ακούει ένα τροχαίο ξαναζεί εκείνο το βράδυ (απόψε ξέρετε όλοι για ποιον μιλάω) αν με ρωτήσεις δεν θυμάμαι πώς ήταν, όμως το ζω κάθε μέρα, ένα φρενάρισμα, μια σειρήνα , έναν ήχο που κάνουν τα λεωφορεία «φσσσς». 2?3?/10 του 1986, από τη σύγχυση κανείς δεν μου έχει διευκρινήσει την ημερομηνία. Μια μπλε πανέμορφη μοκέτα θυμάμαι. Όνειρο θα ήταν. Ο μπαμπάς μου στα 21 του χάθηκε, από τα 21 μου μετράω 15 χρόνια παραπάνω απ’ αυτό το χαμογελαστό αγόρι που μου έδωσε το δώρο της ζωής.

Κάθε χρόνο στα γενέθλια του γελάω κ σκέφτομαι ότι θα σπάγαμε πολύ πλάκα, σίγουρα θα είχε σχολή καράτε και θα ήταν τόσο κολλητός με το άλλο δράμα της μαμάς μου, την αδελφή της τη Λία (ποσό Δράμα να αντέξει ??)
Που χάθηκε μόλις 30 χρόνων , μετράω 6 χρόνια πάνω, μοιάζει με ψυχαναγκασμό αλλά τρομάζω που εγώ ζω κι’ αυτοί όχι.
Η Λία άφησε πίσω της όλη την θλίψη που δεν μπορούσα να αφομοιώσω από τη απώλεια του πατέρα μου..! Μου υπενθύμισε πως είναι επιτακτική ανάγκη να θρηνήσω, αλλά ήμουν μόλις 14.
Απόψε μου μίλησε η μαμάκα μου να μου πει για το χαμογελαστό αγόρι που χάθηκε στην άσφαλτο, τι σημασία έχει αν είναι Ποσειδώνος η Χαμοστέρνας ο θάνατος δεν έχει καμία πολυτέλεια. Τι σημασία έχει αν ήταν κράνος; Αν ήταν βουτιά στο κενό αν ήταν μέγκενη; Καλό δρόμο, μυρίζει η άσφαλτος απόψε. Και τι καλύτερο από ένα χαμογελαστό αντίο;».

Μεταξύ άλλων η Ντέμη είχε μιλήσει και για τον παππού της στην λεζάντα μιας φωτογραφίας που είχε ποστάρει από τα Κουφονήσια.

«Το φόντο δεν είναι τυχαίο, κολόνες της ΔΕΗ που θυμίζουν τόσες ιστορίες και τόσα καλοκαίρια με τον παππού μου τον Γιάννη, αφιέρωσε τη ζωή του πηγαίνοντας από άκρη σ’ακρη σε όλη την Ελλάδα εκτελώντας εργασίες πάνω και κάτω απ’αυτές τις κολόνες! Και τα αγαπημένα του «μπομπινάκια» ήταν μικροί μετασχηματιστές… ο τρόπος που τους τύλιγε έμοιαζε με τα μπομπινάκια ραφής πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό το όνομα, θυμάμαι παράλληλα τη θεία μου τη Λία να εργάζεται στο τουριστικό γραφείο και συγχρόνως να τυλίγει μπομπινάκια!

Φέτος στα Κουφονήσια μια γλυκιά κυρία έπιασε κουβέντα και εννοείται πως ήξερε τον Γιάννη τον Βελώνια.. κι αυτή υπάλληλος της ΔΕΗ ! Στην αρχή σκέφτηκα πόσο μικρός είναι ο κόσμος !
Μετά ξανασκέφτηκα.. ποσό μεγάλο ήταν και είναι το έργο του παππού μου και πως μέσα στην αφάνεια έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη τόσων ανθρώπων! Τώρα ευγνωμονώ το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου!