Ασύλληπτη στιχομυθία Οζίλ με Μουρίνιο: «Παίξε εσύ αφού είσαι τόσο καλός - Δειλέ, πήγαινε να κλάψεις»

Οι λέξεις «καυγάς» και «Ζοσέ Μουρίνιο» πηγαίνουν... μαζί! Απευθείας ξέρει κάποιος πως εάν τις δει να συνδυάζονται, η κατάσταση θα είναι το λιγότερο... «εκρηκτική». Όπως είχε συμβεί και το 2012, στην επική διαμάχη ανάμεσα στον «Special One» και τον Μεσούτ Οζίλ.

Ο Γερμανός, σε ένα ματς απέναντι στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, είχε πραγματοποιήσει μία απογοητευτική εμφάνιση στο πρώτο μέρος και ο Μουρίνιο του τα «έψαλλε» για τα καλά στα αποδυτήρια. Αυτό οδήγησε σε ένα τρελό σκηνικό, με τους δυο τους να φωνάζουν, τον Οζίλ να του πετάει τη φανέλα και να του πει να πάει να παίξει... εκείνος!

Ο Μουρίνιο - σαφώς - μόνο ψύχραιμα δεν αντέδρασε σε αυτό, με τον Οζίλ να εξιστορεί το περιστατικό λέξη προς... λέξη στο καινούργιο του βιβλίο, επιβεβαιώντας όσα είχαν δημοσιευτεί κατά το παρελθόν για το όλο σκηνικό.

Αναλυτικά όσα αναφέρονται στο βιβλίο

«''Τι ακριβώς θες από εμένα;'' Του αντεπιτίθεμαι. Έπειτα, πιο ήρεμα, λέω στον Ράμος. ''Με εκνευρίζει. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με τίποτα''. 

''Θέλω να παίξω όσο καλύτερα μπορείς'', μου φωνάζει ο Μουρίνιο. ''Θέλω να κάνεις τάκλιν σαν άντρας! Ξέρεις πώς είναι όταν κάνεις ένα τάκλιν; Όχι; Άσε μου να σου δείξω''. Τότε, ο Μουρίνιο σηκώθηκε όρθιος, έβαλε τα χέρια δίπλα στο σώμα του και στάθηκε στις μύτες των ποδιών του: '' Έτσι κάνεις τάκλιν'', μου λέει.

''Ωχ... δεν πρέπει να χτυπήσω... Και φυσικά δεν πρέπει να λερωθώ'', μου φωνάζει ενώ συνεχίζει να κάνει την μίμηση με το πώς είμαι όταν πάω να κάνω τάκλιν. Γίνεται ολοένα και πιο έξαλλος. Οι παλμοί του πρέπει να είναι στους 180 το λεπτό, οι δικοί μου τουλάχιστον στους 200. Τότε, είπα πως αρκετά άντεξα, δεν πήγαινε άλλο...

Το ανατολικό μου ταπεραμέντο δεν μου το επιτρέπει. ''Αν είσαι τόσο καλός, γιατί δεν πας εσύ καλύτερα να παίξεις;'', ούρλιαξα απέναντί του, ενώ έσκισα την φανέλα μου και του την πέταξα στα πόδια του. ''Ορίστε. Φόρεσέ την. Και φύγε'', πρόσθεσα.

Ο Μουρίνιο απλά άρχισε να γελάει μοχθηρά. ''Χα... τα παράτησες τώρα;'', με ρωτάει. ''Τι δειλός!'', λέει με σκληρό τρόπο, ενώ έρχεται μερικά μόλις εκατοστά από εμένα. ''Τι είναι αυτό που θες; Να πας να κρυφτείς κάτω από ένα ωραίο και ζεστό ντουζ; Να ρίξεις σαμπουάν στα μαλλιά σου; Να είσαι μόνος σου; Ή θες να δείξεις στους συμπαίκτες σου, στον κόσμο εκεί έξω και σε εμένα το τι είσαι ικανός να κάνεις;''.

Τώρα ο Μουρίνιο μου μιλάει πολύ ήρεμα. Δεν είναι πλέον οξύθυμος και φωνακλάς, αλλά ψύχραιμος. Κάτι που με εξοργίζει ακόμα περισσότερο! Πώς μπορεί να είναι τόσο ψύχραιμος και συγκρατημένος, ενώ εγώ είμαι στο όριο του να τα χάσω τελείως; Θα ήθελα τόσο πολύ να του πετάξω τα παπούτσια μου στο κεφάλι του. Θέλω να σταματήσει. Να με αφήσει ήρεμο επιτέλους.

''Ξέρεις κάτι, Μεσούτ'', μου λέει πολύ δυνατά ο Μουρίνιο ώστε να τον ακούσουν όλοι. ''Μπορείς να κλάψεις αν θέλεις! Κλάψε μακριά από εδώ! Κάνεις σαν ένα μωρό. Πήγαινε να κάνεις ντουζ, δεν σε χρειαζόμαστε''.

Σιγά σιγά σηκώνομαι όρθιος, βγάζω τα παπούτσια μου, αρπάζω την πετσέτα μου και αποχωρώ σιωπηλά μπροστά από τον προπονητή για να κάνω μπάνιο. Δεν τον κοίταξα καν στα μάτια, μη τυχόν του χαρίσω την ευχαρίστηση! Αντιθέτως, εκείνος μου πέταξε άλλη μία προκλητική ατάκα!

''Δεν είσαι ο Ζινεντίν Ζιντάν, ξέρεις... Όχι! Ποτέ! Δεν είναι ούτε καν στο επίπεδό του!''. Νιώθω τον λαιμό μου να με πιέζει. Αυτές οι τελευταίες λέξεις ήταν σαν μία μαχαιριά στην καρδιά μου. Ο Μουρίνιο ξέρει πολύ καλά πόσο τον θαυμάζω τον Ζιντάν. Ξέρει πως ο Γάλλος είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που πραγματικά θαυμάζω ως πρότυπο.

''Δεν είσαι ο Ζιντάν!''. Τα λόγια του Μουρίνιο παραμένουν στο μυαλό μου για πολύ καιρό μετά από αυτό... Τώρα απλά κάθομαι στα αποδυτήρια μόνος μου. Η ομάδα έχει επιστρέψει στο χορτάρι και ο Κακά έχει πάρει την θέση μου. Δεν το έμαθα αυτό μέχρι αργότερα, αλλά ο Ράμος είχε πάρει την φανέλα μου και την φόρεσε κάτω από την δική του. Τα μαύρα ψηφία από το νούμερο 10, φαινόντουσαν κάτω από την δική του φανέλα.

Ο Πέπε και ο Ρονάλντο σκόραραν αμφότεροι στο δεύτερο μέρος και νικήσαμε 5-1 την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, ενώ εγώ απλά έμεινα στο ντουζ, χαμένος στις σκέψεις μου... Ποτέ δεν έχω υπάρξει τόσο μπλοκαρισμένος στη ζωή μου από έναν προπονητή... Ποτέ η πίστη μου στον εαυτό μου δεν έχει κλονιστεί έτσι!

Τι συνέβη εδώ; Γιατί ο Μουρίνιο, αυτός ο σπουδαίος προπονητής, με έκανε να φαίνομαι σαν ένας ανόητος; Τι προσπαθούσε να μου πει; Εκείνο το απόγευμα, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2012, λίγο πριν τις 9 το βράδυ, άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να του κάνω σημαντικές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου.

Αυτή η σκέψη υπήρχε στο μυαλό μου για πολλές εβδομάδες. Ποιος ήμουν εγώ; Και πού ήθελα να πάω; Για να βρω τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις άρχισα να κοιτάω ξανά την ζωή μου!».