Ας δούμε μια «ιστορία από το μέλλον»…

Ένας βουλευτής χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πηγαίνει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, για παράδειγμα ή σε κάποιο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό ή διεθνές όργανο, επίσημο ή μη και καταγγέλλει ότι ο ίδιος αλλά και μέλη της μειονότητας του καταπιέζονται από το κράτος στο οποίο ζουν.

Μάλιστα, καταγγέλλει και συγκεκριμένα πράγματα, όπως άρθρα νόμων που αποκλείουν την ειδική αυτή μειονότητα, προβλήματα με τον θρησκευτικό προσανατολισμό της μειονότητας αυτής, εμπόδια σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής κλπ.

Η καταγγελία, όπως είναι βέβαιο, θεωρείται σοβαρή, μια και δεν είναι από έναν τυχαίο πολίτη, αλλά από ένα μέλος του κοινοβουλίου της χώρας αυτής και μάλιστα μέλος ενός μεγάλου κόμματος της χώρας που κάποτε ήταν και κυβέρνηση. Κάτι βέβαια που έχει το δικό του ειδικό βάρος.

Ο βουλευτής αυτός, καταθέτει στα ίδια όργανα και μια σειρά από καταγγελίες διάφορων φορέων , συλλόγων κλπ. που συνηγορούν στα όσα ο ίδιος καταγγέλλει.

Αρχίζει μια διαδικασία στα όργανα αυτά για να μελετηθεί το θέμα, να κληθεί η κυβέρνηση της χώρας στην οποία συμβαίνουν αυτά να αντικρούσει τις κατηγορίες.

Παράλληλα, μέσα ενημέρωσης ευρωπαϊκά αλλά και υπερατλαντικά, κατακλύζονται από πληροφορίες για το θέμα, για τις «διώξεις» της μειονότητας και μάλιστα στην Δυτική Ευρώπη.

Συνεντεύξεις του καταγγέλλοντος αλλά και άλλων της συγκεκριμένης μειονότητας γεμίζουν το διαδίκτυο με καταγγελίες που κάνεις μέχρι σήμερα δεν έχει ακούσει.

Στην πορεία του θέματος –και όταν η καταγγελλόμενη χώρα έχει βρεθεί στο σκαμνί του κατηγορουμένου και απειλείται με πολιτικά και οικονομικά μέτρα από φίλους και συμμάχους, κάθε είδους «ανθρωπιστικές» οργανώσεις και οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», βγαίνουν σε όλο τον κόσμο για να ζητήσουν την τιμωρία της «κακιάς», «ανάλγητης» και «ρατσιστικής» κυβέρνησης αυτής της χώρας.

Το κλίμα διεθνώς για την χώρα αυτή είναι πολύ άσχημο, oι υπουργοί της σε όλες τις διεθνείς επαφές τους δέχονται απαξιωτικά σχόλια από συνάδελφους τους ενώ οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων δημιουργούν ένα αρνητικό κλίμα διεθνώς.

Την ίδια ώρα, γειτονική της χώρας που καταγγέλλεται, βγαίνει σε όλα τα διεθνή φορά και καταγγέλλει και αυτή ότι εδώ και χρόνια διαμαρτύρεται για την καταπίεση της συγκεκριμένης μειονότητας αλλά κάνεις δεν ακούει και ζητά να ληφθούν άμεσα μετρά, όπως για παράδειγμα αναγνώριση της συγκεκριμένης μειονότητας με τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί και να μπει η ίδια και άλλες χώρες «εγγυητές» στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων της μειονότητας.

Η καταγγελλόμενη χώρα βρίσκεται σε δύσκολη θέση διεθνώς, απομονώνεται από συμμάχους και φίλους, δεν μπορεί να προωθήσει κανένα από τα θέματα της στις όποιες διεθνείς επαφές υπουργών της ή σε οργανισμούς που συμμετέχει, το μόνο που της ζητούν είναι « να σεβαστεί τα δικαιώματα της μειονότητας».

Η φωνή της χώρας αυτής, δεν ακούγεται πια….

Λίγα χρόνια μετρά, η συγκεκριμένη «μειονότητα» έχοντας «κατοχυρωθεί» όπως ήθελε και έχοντας μέσω γεννήσεων, πολλαπλασιαστεί τόσο που υπερβαίνει του ντόπιου πληθυσμού σε αριθμό, αρχίζει σιγά-σιγά να ζητά, αυτονομία, σε πρώτη φάση…..

Θα μου πείτε ότι πρόκειται για «σενάριο φαντασίας». Ίσως. Αν όμως βάλετε στην θέση του βουλευτή, έναν εκ των εκλεγομένων (στις εκλογές του Μάιου) υποψήφιων του Σύριζα στην Ροδόπη, στην θέση της μειονότητας το «Τουρκική μειονότητα» και στη θέση της γειτονικής χώρας το Τουρκία, έχει κάτι πραγματικό που «προετοιμάζεται» δεκαετίες και η εφαρμογή του φαίνεται πως μπαίνει πια σε μια νέα, πιο επικίνδυνη φάση, με την συμμετοχή (ακουσία ή εκούσια αδιάφορο τελικά) ελληνικού κόμματος…

Δυστυχώς…..