Εμβόλιο Αναμονή: Το νέο placebo effect της κυβέρνησης

Αφού τελείωσε το καθησυχαστικό αφήγημα «Ελλάδα χώρα ασφαλής για τουρισμό», τώρα χρειάζεται να αντικατασταθεί με έτερο άλλο. Το ράφι των ψευδαισθήσεων προβλέπεται να γεμίσει με την γλυκιά αναμονή του εμβολίου, που όπου να ΄ναι έρχεται. Οπότε διάθεση της κυβέρνησης είναι να υπάρξει μία διαρκής επικοινωνιακή ομοβροντία προς αυτή την κατεύθυνση, μήπως και παραμεριστούν όλα τα άλλα ανορθόδοξα που υφιστάμεθα στη μικρή, βαλκανική μας χώρα.

Αν κάποιοι έδωσαν έμφαση στο κρασάριμα της τηλεκπαίδευσης κι όχι στο εμβόλιο που θα φέρει οσονούπω η κυβέρνηση, ήταν αρνητές της καλής ελπίδος. Αν κάποιοι  κάνουν πρώτο θέμα το γεγονός ότι κράτος καταβάλλει σε ιδιώτες για ΜΕΘ διπλάσια από όσα δίνουν ακόμα και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές-, είναι διχατζινστές της εθνικής ομονόησης.

Η αναμονή του εμβολίου θα είναι το νέο placebo effect της κοινωνίας, μπας και περάσει η κυβέρνηση κι αυτές τις συμπληγάδες της οικονομικής χρεοκοπίας και κακής διαχείριση της πανδημίας. Η προσδοκία για το εμβόλιο θα μας κάνει όλους πιο υπομονετικούς, πιο γλυκείς. Ο υπουργός Υγείας υποσχέθηκε ότι θα δώσει στον κόσμο το εμβόλιο της Οξφόρδης μέχρι τα Χριστούγεννα. Ναι… θα το φέρουν τα έλκηθρα του Άη Βασίλη και όχι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που έχει τον πρώτο λόγο στην επιστήμη.

Το εμβόλιο κατά του κορονοϊού είναι η ευχή όλων των ανθρώπων όπου γης. Αλλά αυτό δεν μας καθιστά αυτομάτως αρνητές της πραγματικότητας αν ζούμε το τώρα. Καλωσορίζουμε το αύριο, καλά και τα  placebo effects, αλλά προς ώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το σήμερα που είναι απωθητικό ως συνθήκη.

Όποιος και όποια έχει συναίσθηση της τάξης του και δεν ψηφίζει ως "μικρομεσαίος", ξέρει ότι δεν υπάρχει περιθώριο να αρρωστήσει για οιονδήποτε λόγο.  Δεν υπάρχει περιθώριο να μένει άλλο χωρίς εργασία ή χάσει αυτή που έχει. Ακόμα να διαμαρτυρηθεί για τα κακώς καμωμένα, και τότε δεν προβλέπεται να περάσει καλά.

Ας φουσκώσουμε λοιπόν τους πλαστικούς μας Αη Βασίληδες και τα ελάφια, να τα κρεμάσουμε στα μπαλκόνια. Ας ανάψουμε τα χρωματιστά λαμπιόνια κι ας προσποιηθούμε ότι αυτό που ζούμε δεν συμβαίνει. Μονάχα να έχουμε κατά νου ότι όταν γίνεται πάρτι χρωμάτων κι αισθήσεων, τότε το πραγματικό χτυπάει ξαφνικά και πολύ πιο άσχημα.