Το βιβλίο «Η συμφωνία που γκρίζαρε το Αιγαίο» εκθέτει τον Κώστα Σημίτη για το 1997 στη Μαδρίτη
Οι δύο κορυφαίοι δημοσιογράφοι του διπλωματικού ρεπορτάζ μέσα από απόρρητα και εμπιστευτικά έγγραφα και τηλεγραφήματα αλλά και μία λιτή αντικειμενική γραφή αποκαλύπτουν για την συμφωνία της Μαδρίτης που στην πράξη έβαλε στο τραπέζι τις παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις. Στις 8 Ιουλίου του 1997 εν καιρώ ευμάρειας, χαλαρότητας και... αισιοδοξίας της ελληνικής κοινωνίας.
[caption id="attachment_1635141" align="alignnone" width="1357"]
Ο συγγραφέας του βιβλίου, Δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου[/caption]
Οι δύο συνάδελφοι έκαναν χρήση του νόμου των ΗΠΑ για την «Ελευθερία στην πληροφορία» (Freedom of information - ActFOIA) και εξασφάλισαν επίσημα έγγραφα και τηλεγραφήματα με νόμιμο τρόπο.
Στις 412 σελίδες του αξιόλογου βιβλίου, περιέχονται μαρτυρίες, αφηγήσεις και τεκμήρια που σοκάρουν και αποδεικνύουν ότι η συμφωνία της Μαδρίτης σχεδιάστηκε για πολύ καιρό από τους Αμερικανούς προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της Τουρκίας με το πρόσχημα της «αμοιβαίας συνεργασίας» και αφού είχε προηγηθεί η κρίση στα Ίμια το Νοέμβριο του 1996.
[caption id="attachment_1635129" align="alignnone" width="1377"]
Τα Ίμια (φωτογραφία Eurokinissi)[/caption]
Σύμφωνα με τους συγγραφείς και έτσι αποδείχθηκε από τα γεγονότα και τα όσα ζούμε σήμερα, μετά τα Ίμια η συμφωνία «έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να ανασυντάξει τις δυνάμεις της να οργανώσει ένα διαφορετικό μοντέλο δομής εξουσίας να βελτιώσει την εικόνα της και να εμπεδωθεί ως Περιφερειακή δύναμη ανατρέποντας συγχρόνως την ισορροπία Δυνάμεων που υπήρχε στο Αιγαίο ύστερα από μία μακρά περίοδο μετά τη μεταπολίτευση όπου υπήρχε ελληνική υπεροπλία»
Η μεθόδευση της συμφωνίας του 1997 φαίνεται από τηλεγραφήματα με βάση τα οποία οι Αμερικανοί δηλώνουν ότι επιθυμούν συγκεκριμένο προσχέδιο του κειμένου της απόφασης πριν φτάσουν οι δύο αντιπροσωπείες ελληνική και τουρκική στην ισπανική πρωτεύουσα.
Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο η κυβέρνηση Σημίτη έλεγε ψέματα. Υποβάθμιζε τις επαφές και τις συνεννοήσεις σε απλές «κοινωνικές επαφές»
Στις 6 Ιουλίου (η συμφωνία υπεγράφη στις 8/7) το αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων σε τηλεγράφημα του, ενημερώνει την κοινή γνώμη ότι στη Μαδρίτη τον Κώστα Σημίτη θα συνοδεύουν ο υπουργός τύπου Δημήτρης Ρέππας και ο Υφυπουργός εξωτερικών Γιάννος κρανιδιώτης. Το πρακτορείο προσθέτει ότι «δεν υπάρχει προγραμματισμένη συνάντηση μεταξύ των κύριων Σημίτη και Ντεμιρέλ» επικαλείται όμως δηλώσεις «κυβερνητικών πηγών» ότι εάν υπάρξει συνάντηση θα είναι απλώς «κοινωνικού χαρακτήρα».
Καμία αναφορά δεν γίνεται στην προεργασία που έχει υπάρξει και στο έντονο διπλωματικό Παρασκήνιο των προηγούμενων ημερών για τη διαμόρφωση κειμένου κοινής δήλωσης που θα αποτελούσε ένα κορυφαίο βήμα στα ελληνοτουρκικά. Παρασκήνιο που προκύπτει από εμπιστευτικά και απόρρητα έγγραφα που δημοσιεύονται στο βιβλίο με κάποιες μικρές περικοπές, κυρίως για να μη βλάψουν οι συγγραφείς του τα εθνικά συμφέροντα.
Ενδεικτικό είναι ότι από τη στιγμή που δόθηκε το πράσινο φως για την υπογραφή της συμφωνίας η Μαντλίν Ολμπράιτ και ο Τζον Κορνμπλουμ παρέμειναν σε διπλανή αίθουσα, την ώρα που χωρίς κάμερες και φωτογραφικές μηχανές Θεόδωρος Πάγκαλος και Ισμαήλ Τζεμ ως υπουργοί εξωτερικών υπό τα βλέμματα τον Σημίτη, Ντεμιρέλ, Κρανιδιώτη και Οϊμέν (υφυπουργοί εξωτερικών) υπέγραψαν τη συμφωνία.
Το μόνο στιγμιότυπο που υπάρχει είναι μία αμήχανη χειραψία Σημίτη Ντεμιρέλ έξω από την αίθουσα.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το δελτίο τύπου για τη συμφωνία, το έβγαλε το State Department σφραγίζοντας την ταυτότητα της εγγυήτριας δύναμης που επέβαλε τη συμφωνία. Αναφορά γίνεται και στα ελληνικά ΜΜΕ της εποχής που «εξωράισαν»τη συμφωνία. Ανεξαρτήτως από την οπτική που έχει ο καθένας και μόνο για τα τηλεγραφήματα και τα εμπιστευτικά έγγραφα που εξασφάλισαν ο Μιχάλης Ιγνατίου και ο Νίκος Μελέτης αξίζει κανείς να διαβάσει το βιβλίο από τις εκδόσεις «Πεδίο» και να το έχει στο αρχείο του.
Τι απαντά ο κ. Σημίτης
Ο πρώην πρωθυπουργός στο πολυσέλιδο βιβλίο του «Πολιτική για μία δημιουργική Ελλάδα» σε μια ελάχιστη σε έκταση αναφορά σε έκταση χαρακτηρίζει συγκρίνει τη συμφωνία της Μαδρίτης ως μία δήλωση και σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης που εξουδετέρωνε το Casus Belli. Λέει μάλιστα ότι «δεν πίστευε ιδιαίτερα στη συμφωνία Αλλά το έκανε για να κερδίσει χρόνο». Δυστυχώς από ότι αποδείχτηκε το βάθος του χρόνου ευνόησε την Τουρκία.
