Από αιχμάλωτος πολέμου, διευθυντής Ογκολογίας στο Νοσοκομείο του Ρίου

Η ιστορία του Αντίμτσι Ονιεναδούμ μοιάζει με παραμύθι, από αυτά που έχουν καλό τέλος. Η ζωή του ξεκίνησε δύσκολα. Στη Μπιάφρα της Νιγηρίας, εκεί όπου λόγω του πολέμου τη δεκαετία του '60 πέθαναν πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά από την πείνα. Ο ίδιος κατάφερε να νικήσει την πείνα, την κακουχία και να εξελιχθεί σε έναν λαμπρό επιστήμονα, ο οποίος πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθυντής ΕΣΥ στο Ογκολογικό Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου. 

Ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ έφτασε στην Πάτρα πριν από 48 χρόνια, ήταν μάλιστα ένας από τους πρώτους που εισήχθησαν στην Ιατρική Σχολή της πόλης, την πρώτη χρονιά της λειτουργίας της. 

«Ήρθα το 1977. Ήμασταν 60 άτομα σε εκείνη την τάξη κι εγώ είχα αριθμό μητρώου 44», εξήγησε ο ίδιος στον ΣΚΑΪ και στη συνέχεια ξεδίπλωσε το νήμα της ζωής του: «Ξεκίνησα από τη Μπιάφρα της Νιγηρίας, από όπου έφυγα σε ηλικία 21 ετών ως υπότροφος φοιτητής. Πήγα αρχικά στη Βουλγαρία, αλλά δεν μου άρεσε εκεί λόγω του κομμουνισμού. Ήρθα στην Ελλάδα γιατί είχα έναν φίλο στη Θεσσαλονίκη. Αφού έμαθα τη γλώσσα, έκανα τα χαρτιά μου για την Ιατρική Σχολή και πέρασα στην Πάτρα. Ήρθα στην πόλη και δεν ξαναέφυγα. Αγάπησα την πόλη, την αγκάλιασα και έδωσα όλη τη ζωή μου εδώ και όλη τη γνώση μου. Πραγματικά η Ελλάδα μού έδωσε ζωή. Με έκανε άνθρωπο. Στη Μπιάφρα τη δεκαετία του '60 και του '70 πέθαναν από την πείνα 1 εκατομμύριο παιδιά. Εγώ ήμουν από τους κοκκαλιάρηδες της Νιγηρίας. Ήρθα εδώ και έγινα άνθρωπος. Ευχαριστώ την Ελλάδα».

Όπως είπε ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ: «Όλη η ζωή μου ήταν μέσα στα ιατρικά δρώμενα εδώ. Δεν είχα άλλη ζωή, εδώ σπούδασα, εδώ τελείωσα. Έκανα δύο ειδικότητες, αρχικά παθολογία και στη συνέχεια ογκολογία και βγήκα στη σύνταξη ως διευθυντής».

Σήμερα στα 66 του χρόνια, συνταξιοδοτήθηκε και άφησε το νοσοκομείο του Ρίου μετά από πολλές δεκαετίες προσφοράς στον άνθρωπο, δίνοντας το πιο αισιόδοξο μήνυμα: «Ο καρκίνος νικιέται. Η ιατρική έχει κάνει άλματα. Αυτοί που κάποτε ζούσαν 6 μήνες, τώρα ζουν χρόνια».