Ανδρουλάκης - Δούκας: Πόλωση ενόψει κάλπης με πρόσχημα το debate - Φοβίζει το σύνδρομο του ΣΥΡΙΖΑ

Αν υπάρχει κάτι που ένωνε τους έξι υποψήφιους προέδρους του ΠΑΣΟΚ στον προηγούμενο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, ήταν η ελπίδα ότι το κόμμα τους μπορεί να γίνει η εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, που θα καταφέρει μάλιστα να επικρατήσει, «δείχνοντας την πόρτα της εξόδου» από το Μαξίμου, στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ήταν ο απώτερος στόχος, στον οποίο συνομολογούσαν και για τον οποίο πάλευαν όλοι. Ήξεραν, ωστόσο, ότι πρόκειται για έναν στόχο που, ακόμα και αν θεωρήσει κανείς ότι θα επιτευχθεί, αυτό θα γίνει στο τέλος ενός μακρύ δρόμου. Το πρώτο ‘στοίχημα’, αυτό της συμμετοχής στις εσωκομματικές κάλπες, κερδήθηκε. Από την αρχή ο πήχης είχε μπει στις 300.000 πολίτες και οι υποψήφιοι το κέρδισαν, έστω και οριακά. Το δεύτερο στοίχημα, αυτό της ενότητας, που δεν είναι από μόνη της ικανή, ωστόσο είναι απολύτως αναγκαία συνθήκη για να ‘καλπάσει’, ή έστω να ...περπατήσει ξανά προς την εξουσία το κόμμα, μένει να φανεί αν θα κερδηθεί, από ...Δευτέρα.

Τυπικά, όλοι οι υποψήφιοι, και αυτοί που πέρασαν στον δεύτερο γύρο και όσοι έμειναν εκτός, ομνύουν στην ενότητα του κόμματος την ‘επόμενη μέρα’. Παρατηρώντας δε, τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το αντίθετο ενδεχόμενο, προκειμένου να μη χαθεί η ιστορική, και πιθανόν τελευταία, ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ.

«Την επόμενη μέρα θα είμαστε όλοι μαζί», είπε ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Θανάσης Γλαβίνας, χθες, παραπέμποντας και στις συναντήσεις που γίνονται σε πολύ καλό κλίμα όλες αυτές τις μέρες, και τις δηλώσεις που έγιναν από όσους και όσες δεν κατάφεραν να περάσουν στον ́β' γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Όλοι τους παρατήρησε ότι «ομνύουν στην ενότητα, την ανάγκη του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει, με κοινό στόχο να υπάρξει απάντηση απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και τα προβλήματα των πολιτών». Κάτι, που όντως, εκφράζεται από όλες και όλους τους υποψηφίους, πλην όμως παραμένει ζητούμενο για την επόμενη μέρα της κάλπης.

Και δεν είναι μόνο που παραμένει δύσκολο εγχείρημα να ξεχαστούν σε λίγα εικοσιτετράωρα οι πανταχόθεν επιθέσεις στον νέο πρόεδρο, είτε για το «ταβάνι» που έχει και το απέδειξε, και το «μικρό και φοβικό ΠΑΣΟΚ», αν επικρατήσει στην κάλπη ο Νίκος Ανδρουλάκης , είτε για τα περί ανάγκης ενός προέδρου βουλευτή και «πλήρους απασχόλησης», ή πάντως που θα είναι «ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς», αν κόψει πρώτος το νήμα της κούρσας ο Χάρης Δούκας. Είναι και τα πρώτα δείγματα, που δεν είναι πολύ ...ενθαρρυντικά.

Το ναυάγιο στο ντιμπέιτ

Μπορεί επισήμως, να μη ...βρέθηκε η κατάλληλη μέρα, ακόμα και έτσι να ήταν όμως, ο μοναδικός αντίπαλος του Νίκου Ανδρουλάκη, δε δείχνει να πείστηκε. Αντίθετα, τον κατηγορεί ότι δεν επιθυμεί τον δημοκρατικό διάλογο στο ΠΑΣΟΚ, πετυχαίνοντάς τον ακριβώς στην ‘αχίλλειο πτέρνα’ του, που δεν είναι άλλη από τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον σεβασμό σε αυτούς.

Από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης αναγνώρισε πως υπήρχαν εξ' αρχής δυσκολίες για αυτήν την τηλεμαχία και μίλησε για «λεονταρισμούς» ως προς την ιδέα να γίνει το ντιμπέιτ ακόμα και εντός του Σαββατοκύριακου.... 

«Ευγενικές αρνήσεις» στις... «επιθέσεις φιλίας»

Οι ‘επιθέσεις φιλίας’ δίνουν και παίρνουν, αλλά και οι «ευγενικές αρνήσεις» το ίδιο. Ο Παύλος Γερουλάνος και η Άννα Διαμαντοπούλου, πέτυχαν τέτοια ‘νίκη’ που ξέρουν καλά ότι τους καθιστά απολύτως παρόντες, και απολύτως «καίριους παίκτες» την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ. Και ως εκ τούτου δε θα περιοριστούν στον ρόλο του ‘ρυθμιστή’ του αποτελέσματος. Για αυτό και η μόνη ‘κατεύθυνση’ που καταδέχονται να δώσουν στους ψηφοφόρους τους, είναι αυτή της συμμετοχής στην κάλπη και τη δεύτερη φορά.

Όσο για τον Μιχάλη Κατρίνη και τη Νάντια Γιαννακοπούλου, η δύναμή τους είναι μικρότερη, αλλά όχι αμελητέα. Και αν ο Μιχάλης Κατρίνης έχει ήδη μιλήσει για ελεύθερη και ανεπηρέαστη απόφαση των πολιτών γύρω από το τι θα πράξουν στην κάλπη, η Νάντια Γιαννακοπούλου, αντιλαμβανόμενη και η ίδια πόσο είχε τραβήξει το σχοινί, στην επίθεσή της κυρίως κατά του Νίκου Ανδρουλάκη, το προηγούμενο διάστημα, τον είχε προκαλέσει προεκλογικά ακόμα, να μην προβεί -εφόσον εκλεγεί εκ νέου- σε «αποκλεισμούς» και εκκαθαρίσεις. Τούτων δοθέντων, το δεύτερο στοίχημα, αυτό της ενότητας, δε θα πρέπει να θεωρείται ακριβώς ‘δεδομένο’ ότι θα κερδηθεί. Αν και θα έπρεπε, στον βαθμό που το κόμμα διατηρεί ακόμα το ‘ένστικτο επιβίωσης’ που το χαρακτηρίζει διαχρονικά, ή ακόμα περισσότερο αν εξακολουθεί να λειτουργεί συγκολλητικά, η προοπτική μόνο σήμερα, της εξουσίας...