Ακρίβεια: Τεφτέρια στην αγορά και για μικροποσά - «Μετά τις 15 φυτοζωούμε...»
Περιμένουν με αγωνία την τελευταία ημέρα του μήνα. Μετρούν αντίστροφα για τη στιγμή που θα πληρωθούν ώστε να καλύψουν τα έξοδα που χρειάζονται για τις ανάγκες τους. Συνταξιούχοι, αλλά και άνθρωποι σε παραγωγικές ηλικίες που παλεύουν κάθε μήνα με τον χρόνο. Λογαριασμοί, έξοδα μετακίνησης, τρόφιμα, έξοδα για τα παιδιά, ρουχισμός. Και στην ίδια εξίσωση και η ακρίβεια.
Τι γίνεται όμως όταν τα χρήματα έχουν τελειώσει και η μισθοδοσία ή η καταβολή της σύνταξης, ακόμη αργεί; Τεφτέρι είναι η απάντηση, μας λέει ο κύριος Σάββας Κεσίδης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρχών Κρεοπωλών (ΠΟΚΚ)…
-Είναι μια πραγματικότητα που την καταγράφετε πιο έντονα, λόγω της ακρίβειας, τον τελευταίο καιρό;
Ναι, ναι. Τολμώ να πω ότι σιγά σιγά, επειδή είμαι τρίτης γενιάς κρεοπώλης , το έζησα από το συχωρεμένο τον παππού μου, τον πατέρα μου κατά κόρον στις δύσκολες εποχές -κάποιες στιγμές ξεχάστηκε και υπήρχαν μόνο συγκεκριμένοι άνθρωποι που δούλευαν με τεφτέρι- αλλά έχουμε φτάσει την τελευταία εξαετία, που κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να το ζητήσουν. Βέβαια μιλάμε για πελάτες μας, για ανθρώπους της γειτονιάς. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό στον κάθε περαστικό.
-Είναι άνθρωποι που δεν συνήθιζαν να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο;
Φυσικά. Και όταν έχεις έναν πελάτη στο μαγαζί σου 30 χρόνια, 25 χρόνια και φτάνει σε ένα σημείο να σου πει ότι ξέρεις, δεν τα βγάζω πέρα, μπορείς να μου δώσεις και όταν πληρωθώ να τα πάρεις; Φυσικά και δεν μπορείς να αρνηθείς επ’ ουδενί, θα ήταν παράλογο. Γι αυτό λέω ότι βάζουμε πλάτη ως άνθρωποι, ως γείτονες και μετά ως επαγγελματίες. Γιατί αυτό κάνει καλό και στη δουλειά μας. Δηλαδή, δεν χάνουμε τον πελάτη και κάνουμε έστω και αργότερα τον προβλεπόμενο τζίρο . Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια, αρχίζει και μεγαλώνει το ποσοστό.
Οι περισσότεροι από τους πελάτες που ζητούν να γράψει ο επαγγελματίας το όνομά τους στο τεφτέρι, είναι συνταξιούχοι, τονίζει ο κύριος Κεσίδης, σε ποσοστό 80%. Υπάρχει ωστόσο κι ένα υπόλοιπο 20% που είναι νέοι άνθρωποι, παραγωγικής ηλικίας, και για τους οποίους ο μισθός δεν αρκεί για να τα βγάλουν πέρα. Και τότε, οι συνταξιούχοι γονείς είναι αυτοί που σπεύδουν να βοηθήσουν, μας λέει. Ακόμη και για μικροποσά…
Για μικροποσά μιλάμε. Δε μιλάμε ότι πήγα μια φορά, ψώνισα για 50 -60 ευρώ, γιατί αυτά τα ποσά δεν τα δίνουμε εύκολα. Τα μεγάλα ποσά δεν τα δίνουμε. Όταν έρχεται για παράδειγμα η κυρία Μαρία και σου λέει…Τώρα είναι 20 του μηνός, θα έρθουν σήμερα τα παιδιά μου βάλε μου 1 kg κιμά. Έρχεται τη Δευτέρα που ήδη χρωστάει τον κιμά και σου λέει…Μπορώ να πάρω πέντε μπριζόλες; Παίρνει και τις μπριζόλες. Θα πληρωθείς, μόλις πληρωθώ. Ε, μέχρι να πληρωθεί, ψωνίζει δύο με τρεις φορές. Μαζεύονται 30- 40-50 €. Έρχεται και τα πληρώνει όταν πληρωθεί. Και ξαναρχίζουμε από την αρχή, μετά τις 15 – 20 του μηνός.
-Είναι άνθρωποι που μετριούνται κύριε Κεσίδη, στα δάχτυλα του ενός χεριού;
Θα έπρεπε να είχα τέσσερα χέρια. Όχι, όχι. Είναι πολλοί πελάτες παραπάνω. Κατά μέσο όρο, σε κάθε μαγαζί υπάρχουν τουλάχιστον 10-15 τέτοιοι άνθρωποι. Σε κάθε επιχείρηση. Το ξέρουμε μεταξύ μας, το λέμε κάθε μέρα.
Πρόεδρος Συνταξιούχων ΙΚΑ: «Το τεφτέρι είναι παντού - Μετά τις 15 του μηνός, φυτοζωούμε»
Για τους συνταξιούχους το τεφτέρι είναι μονόδρομος και είναι παντού, αλλά είναι μονόδρομος και για τους επαγγελματίες που μας εξυπηρετούν, αφού έστω και με αυτόν τον τρόπο διατηρούν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους, δηλώνει στο Flash.gr ο κύριος Δήμος Κουμπούρης, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων του ΙΚΑ...
Το τεφτέρι είναι παντού. Σε όποιον σηκώνει τεφτέρι. Γιατί το σούπερ μάρκετ, δεν σηκώνει τεφτέρι. Υπάρχουν όμως ορισμένοι άνθρωποι που είναι κι αυτοί επαγγελματίες, που είναι κι αυτοί βιοπαλαιστές και προσπαθούν να επιβιώσουν με αυτόν τον τρόπο. Γιατί κι αυτός που κρατάει το τεφτέρι, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε πολλά τεφτέρια. Είναι όμως μια πραγματικότητα. Ας σκεφτεί κανείς που φτάσαμε μετά από 14 χρόνια περικοπών στις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Σήμερα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Δεν μπορούμε να καλύψουμε βασικές ανάγκες. Δεν μπορούμε να έχουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ένα μεγάλο μέρος των συνταξιούχων πεινάει κυριολεκτικά και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις βασικές του ανάγκες. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή επιβεβαιώνεται από αυτό που με ρωτήσατε προηγουμένως. ( Για τα τεφτέρια.)
Με τις συντάξεις να κυμαίνονται κατά μέσο όρο στα 650 με 700 ευρώ, μας λέει ο κύριος Κουμπούρης, οι περικοπές ξεκινούν από τα μέσα του μήνα και δυστυχώς -τονίζει- αφορούν σε βασικά αγαθά…
-Οι συντάξεις που κυμαίνονται κύριε Κουμπούρη;
Οι συντάξεις κατά μέσο όρο, είναι γύρω στα 650 με 700 ευρώ. Υπάρχουν όμως και συντάξεις που είναι 350€. Άλλες συντάξεις που είναι ας πούμε 400€, 500€. Και είναι και συντάξεις που περνάνε τα 800 ευρώ στα βαριά και ανθυγιεινά με πολλά χρόνια εργασίας, τα οποία έχουν δουλευτεί στα ανθυγιεινά, βαριά επαγγέλματα με επιπτώσεις για τη ζωή τους γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς, έχουν φύγει από τη ζωή.
-Με τη μέση σύνταξη λοιπόν, μέχρι ποια ημέρα του μήνα μπορεί να καλύψει ο συνταξιούχος τις ανάγκες του;
Τα χρήματα φτάνουν μέχρι τις 20 του μηνός γι' αυτούς που έχουν μια καλύτερη σύνταξη. Εκεί αρχίζουν μεγάλοι περιορισμοί. Για αυτούς που έχουν χαμηλότερες συντάξεις όμως, τι να κάνει ο άλλος με ένα πεντακοσάρικο; Που να πάει στις 20 μέρες; Είναι πολύ λιγότερες. 12 - 15 μέρες, εκεί ας πούμε και μετά αρχίζουν οι άνθρωποι και φυτοζωούν, κυριολεκτικά.
-Και κρατώ και αυτό που μου είπατε, ότι οι περικοπές είναι σε βασικά αγαθά;
Σε βασικότατα. Να το τονίσω σε υπερθετικό βαθμό χωρίς να αλλοιώνει καθόλου την πραγματικότητα, έτσι για να πούμε κάτι παραπάνω.
Γι αυτό και το πάγιο αίτημα, των συνταξιούχων, μας λέει ο κύριος Κεσίδης, ανάμεσα σε μια σειρά άλλων, είναι να δοθούν αυξήσεις στις συντάξεις. Αλλά και να «επιστρέψουν» τα δώρα που όπως τονίζει, τα έχουν πληρώσει όλη τους τη ζωή, από την εργασία τους.
