Μιχάλης, Άλκης και πανό σύμπνοιας, ας κοιτάξουμε, όμως, επιτέλους την ουσία
Παρατηρούμε κατά καιρούς την ευαισθησία των συλλόγων της Super League σχετικά με τις δολοφονίες των οπαδών, βλέπε Μιχάλη Κατσουρή και Άλκη Καμπανού. Στηρίζουμε 1000% τέτοιες πρωτοβουλίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και ο Άρης το έπραξε τη Δευτέρα (4/12) απέναντι στην ΑΕΚ, κι' άλλες ομάδες το έκαναν πριν απ' αυτόν, σε άλλα γήπεδα επίσης συμβαίνουν ανάλογα. Ωραίες κινήσεις, ευαισθητοποίηση στο έπακρο. Βασικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός να μην ξεχνάμε, ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως οργανισμοί.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, ένα παιχνίδι, είναι θέαμα. Ενίοτε ξεχνιέται, με σχετική ευκολία μάλιστα. Αδυνατούμε να συνδυάσουμε τη λέξη δολοφονία με το εν λόγω σπορ. Και μόνο που γράφουμε γι' αυτό προκαλείται η σχετική ανατριχίλα. Κι' όμως, οφείλουμε να καταγράψουμε την εικόνα που έρχεται στο μυαλό μας, με την επιλεκτική μνήμη των συλλόγων, με την επιτρεπτή βία στα γήπεδα, με τον ελλιπέστατο έλεγχο των οργανωμένων οπαδών κατά τη διάρκεια εισόδου στις κερκίδες των γηπέδων. Στη συγκεκριμένη αναφορά χωρούν όλοι οι παράγοντες που διέπουν το ποδόσφαιρο. Από τις ίδιες τις ομάδες, τους οπαδούς, την κοινωνία που τους μεγαλώνει, την αστυνομία...
Διότι δεν είχαν περάσει πολλά 24ώρα από τη στιγμή των επεισοδίων στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Εκεί όπου οι πρωταγωνιστές ήταν εκ νέου αναρίθμητοι. Ασχέτως αν ο καθένας έριχνε το μπαλάκι από τον έναν στον άλλο, εν τέλει κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη και ακόμα... ψαχνόμαστε. Έως ότου μπει στο χρονοντούλαπο και το βράδυ του Σαββάτου. Ημέρες πριν από το συμβάν στη Μαγνησία, είδαμε μία ομολογουμένως υπέρλαμπρη γιορτή του ΠΣΑΑΠ, όπου και πάλι άπαντες αναφέρθηκαν στο πώς πρέπει να αποτελεί ο ποδοσφαιριστής ή η ποδοσφαιρίστρια τον απόλυτο πρωταγωνιστή, εντός και εκτός γηπέδων. Εκτός γηπέδων όχι για να κάνουν χειρονομίες συμπαράστασης σε δολοφονημένους οπαδούς ή να στηρίζουν με λόγια και πράξεις γονείς που έχασαν χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο το παιδί τους. Αλλά για να αποτελούν τα πρότυπα πάνω στον τομέα τους, το ποδόσφαιρο.
Κοινώς, η ουσία είναι εκ νέου χαμένη στη μέση του πουθενά. Το άθλημα περνάει σε δεύτερη, ακόμα και σε, τρίτη μοίρα. Πουθενά, στην Ελλάδα, δεν είναι πρωταγωνιστής το ποδόσφαιρο. Οι ελάχιστες πρωτοβουλίες των ομάδων εκμηδενίζονται μεμιάς, καθώς την προηγούμενη ή την επόμενη ημέρα, θα αμαυρωθεί από συμπεριφορές μη επιτρεπτές από το κοινό σύνολο. Η νοοτροπία μίσους και αλληλοεξόντωσης είναι βαθιά ριζωμένη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δύσκολο έως και ακατόρθωτο να αλλάξει προς το καλύτερο. Κάθε φορά γίνεται αναφορά στο "ας γίνει από κάπου η αρχή". Αμ δε...
Η αρχή όφειλε να ξεκινήσει προ πολλού. Ώστε να μη χειροκροτούμε καν κινήσεις σαν την κατάθεση φανέλας του Άρη, σαν τα γκράφιτι για τον Άλκη, σαν τα λουλούδια στο τάδε μνήμα, σαν τη χειρονομία του Αραούχο κι άλλες. Προτιμότερο να «σπουδάσουμε» το τέλος της βίας στα γήπεδα και τη νοοτροπία στο δρόμο προς αυτό/την επιστροφή απ' εκείνο, απ' όλες τις απόψεις, από το να ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα και να τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων. Προτιμότερο να κάνει τη δουλειά της η αστυνομία, η κυβέρνηση, οι διοικήσεις των συλλόγων. Σωστό να πράττουμε το απολύτως ορθό, αλλά η κατηγοριοποίηση (τιμούμε τη μνήμη τους) ανήκει στο «εκ των υστέρων». Ας είμαστε επιτέλους ένα βήμα μπροστά, έστω για τα δεδομένα της Ελλάδας!
