«Action Story»: Γυναίκες στα ανδροκρατούμενα κάστρα - Οι συγκλονιστικές ιστορίες
Ιστορίες που συγκλονίζουν «ξετύλιξε» το επεισόδιο της Δευτέρας 11/3 του «Action Story», το οποίο ήταν αφιερωμένο στις γυναίκες, που πλέον έχουν εισβάλλει σε χώρους που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «ανδροκρατούμενα κάστρα».
Κτηνοτρόφος, ίλαρχος ή ύπαρχος σε εμπορικό πλοίο, επαγγέλματα που στο μυαλό των περισσότερων θυμίζουν ανδρικά. Ωστόσο, στις περιπτώσεις των τριών γυναικών που μοιράστηκαν τη δικιά τους ιστορία στο Action 24, είναι οι εξαιρέσεις που ήρθαν για να καταρρίψουν τον κανόνα.
Αρχικά η Ζωή Μάρκου, ίλαρχος της 29ης επιλαρχίας Μέσων Αρμάτων στο ΚΕΤΘ Αυλώνα, αλλά και μητέρα, μας εξηγεί ότι μπορεί το επάγγελμα που έχει επιλέξει να είναι δύσκολο, καθώς όταν μπαίνει στο άρμα πρέπει να καθοδηγεί το πλήρωμά της, που αποτελείται από άνδρες, λέγοντάς τους τι να κάνουν, ωστόσο δεν έχει μετανιώσει για την επιλογή της. Μάλιστα, μοιράστηκε την πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας της περιγράφοντας ότι «όταν ήμουν παλιά ανθυπίλαρχος και ήμουν στην Ξάνθη, την πρώτη φορά που πήγα παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και είδα τον κόσμο στον δρόμο να βγαίνει, αυτή η υπερηφάνεια που ένιωσαν οι άνθρωποι 6 η ώρα το πρωί να σε χειροκροτούν και να κλαίνε, ένιωσα πάρα πολύ περήφανη και πάρα πολύ τυχερή για αυτή τη δουλειά που επέλεξα. Είναι κάτι που δε θα το ξεχάσω ποτέ».
Στη συνέχεια, η Τσαμπίκα Διακάκη, ύπαρχος σε επιβατικό πλοίο με καταγωγή από την Κάσο, μας αναφέρει ότι οι δυσκολίες της δουλειάς της είναι σίγουρα πολλές, λέγοντας ότι «είμαι κάθε βδομάδα 7/7. Το σπίτι μου με βλέπει μόνο για λίγες ώρες το Σάββατο. Είναι δύσκολο, αλλά είναι μια συνήθεια». Σχετικά με το κομμάτι της ανδροκρατίας στο επάγγελμά της, αναφέρει ότι «δίνω οδηγίες σε άντρες. Είναι ένα δύσκολο κομμάτι, γιατί οι άντρες είναι σαν μικρά παιδιά, όπου τους είναι και δύσκολο να δεχθούν οδηγίες από μια κοπέλα. Αλλά πιστεύω ότι έχω πολλή εμπειρία στα 29 μου χρόνια. Η γυναίκα κρύβει έναν δυναμισμό στην ψυχή της, που όταν θελήσει κάτι το καταφέρνει, με όποια συνέπεια και να είναι αυτή. Πιστεύω ότι όλες αξίζουμε το καλύτερο για τα όνειρά μας και να μην αφήνουμε τίποτα να παρεμποδίσει την εκπλήρωση των στόχων μας».
Με τη σειρά της η Μάγδα Κοντογιάννη, κτηνοτρόφος, μας περιγράφει ότι στη σύγχρονη κοινωνία οι κτηνοτρόφοι έχουν υποστεί πολύ μπούλινγκ, επισημαίνοντας ότι «κάποτε οι κτηνοτρόφοι ή οι αγελαδοτρόφοι, αν θέλετε να το πάρουμε έτσι, που είναι φοβερά επιχειρηματικός αυτός ο κλάδος, ήταν οι άνθρωποι που στήριζαν την τοπική κοινωνία και ήταν καθαρά αποδεκτοί από όλους. Τώρα, έχουμε το κομμάτι του απαξιωμένου, του άξεστου, του αγράμματου, του παραγωγού. Ενώ δεν είναι έτσι». Ενώ, αναφερόμενη στα πρώτα της επαγγελματικά βήματα στον χώρο της κτηνοτροφίας ως γυναίκα, αποκάλυψε ότι «όταν ξεκινήσαμε την αιγοτροφία πλέον και επιχειρηματικά και βγαίνεις μπροστάρης και πρέπει να τιθασεύσεις κάποιες καταστάσεις, βεβαίως υπήρχαν και συγκρούσεις, βεβαίως κάποια άτομα μου απλώσανε το χέρι και κάποια άλλα, απλά, προσπαθούσαν να με σπρώξουνε μόνο και μόνο για το φύλο μου, γιατί είμαι γυναίκα. Εγώ προσωπικά απέδειξα σε όλους αυτούς ότι δεν θέλει μόνο ψυχική δύναμη, θέλει και μυϊκή δύναμη και αφού μπορείς να το κάνεις εσύ, μπορώ να το κάνω και εγώ. Άρα είμαστε ίσοι».
