«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…» και την Κυριακή ψηφίζουμε

Την πρώτη φορά που άκουσα αυτούς του στίχους από το στόμα του αείμνηστου Τζίμη Πανούση, σοκαρίστηκα από το πόσο ακριβόλογα μπορεί περιγράψει κανείς με ένα τραγούδι μια ολόκληρη αποτυχημένη Χώρα-παρατυπία, όπου κάθε κυβέρνηση στέλνει το πρόβλημα στην επόμενη και κάθε “νοικοκύρης” βρίσκει υπαίτιο της παρακμής τον διπλανό του και ποτέ τον εαυτό του. Θυμάμαι ακόμα την μαυρόασπρη εικόνα της ΕΡΤ από το Ζάππειο, που μετέδιδε ζωντανά την ιστορική στιγμή υπογραφής της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Το “ανήκωμεν εις την Δύσιν”, απέκτησε και νομικό υπόβαθρο και γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική με προετοιμασία Γ’ Εθνικής. Κάτι σαν να παίζει τελικό champions League η Ρεάλ με μια μικρή επαρχιακή ομάδα.

Ξαφνικά, αφού χάσαμε με 16-0, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Ότι απαιτείται τάξη στο Δημόσιο, ότι πρέπει να εναρμονιστούμε κοινωνικά, οικονομικά και γραφειοκρατικά με τα ανεξερεύνητα πρότυπα υψηλής λειτουργίας που είχαν κατακτήσει πιο προηγμένες Χώρες, οι οποίες δεν ξόδεψαν τα χρόνια τους σε χούντες και κυνήγι αριστερών μαγισσών στα ξερονήσια, Χώρες που δεν είχαν αποστασίες και “παλάτι”, αλλά- μερικές από αυτές- κανονικούς βασιλικούς οίκους και όχι “την καμαρίλα της Φρειδερίκης” και, φυσικά δεν έφαγαν την Αμερικανική μεταπολεμική βοήθεια πενήντα επιτήδειοι εκλεκτοί του “παλατιού-παράγκας”.

Η εξέλιξη απέδειξε ότι όσο ανέτοιμη ήταν η Ελλάδα να γίνει Ευρωπαία, άλλο τόσο ήταν ανέτοιμη και η Ευρώπη για να υποδεχθεί την Ελλάδα. Αντί να ανέβουμε όλοι μαζί, παρέα με τους γείτονες Ιταλούς και τους παραδίπλα Ισπανούς, κάναμε την Ευρώπη σαν και εμάς. Γραφειοκρατική, δυσκίνητη, με έλλειμμα Δημοκρατίας, με “παλάτι-παράγκα” που το βαφτίσαμε Κομισιόν και όλα τα όμορφα αγριόχορτα που μπήκαν ξανά οι Γερμανοί και τα φρεζάρισαν.

Ντόπιες βιοτεχνίες γιοκ. Ντόπια παραγωγή, όλη χύμα για τυποποίηση. Τα σκουπίδια σε χωματερές και οι δρόμοι γεμάτοι με τζιπάρες. Η Ευρώπη τα λεφτά τα έδωσε, αλλά όταν έβρεχε λεφτά κρατούσαμε ομπρέλες και η μίζα έγινε εθνικό σπορ. Εκείνες οι πενήντα οικογένειες που έφαγαν το “Σχέδιο Μάρσαλ”, οι ίδιες κυβερνάνε ακόμα.

Την Κυριακή ψηφίζουμε ισότιμα με τους άλλους Ευρωπαίους, αλλά ακόμα είμαστε η Χώρα με την ασήμαντη παραγωγή, με τα τεράστια δημόσια έργα που καλοπληρώνονται και ολοκληρώνονται χωρίς να ενώνουν παραγωγικούς άξονες, ακόμα τρένα δεν έχουμε, δημόσια υγεία δεν έχουμε, το Δημόσιο πηγαίνει με τον αραμπά και η τεχνολογία αγνοείται. Κοινώς, μετά από 44 χρόνια στην Ευρώπη, παίζουμε “κουτσό” και διαφημιζόμαστε για Ολυμπιονίκες.

“Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες”, που δεν μπορούμε ούτε πρωτάθλημα να διοργανώσουμε με φιλάθλους στις κερκίδες, που τα παιδιά μας φεύγουν κατά χιλιάδες και ασταμάτητα για να επιβιώσουν, που χρεοκοπήσαμε γιατί “ο τυροπιτάς δεν έκοβε απόδειξη”, που πληρώνουμε 100% προκαταβολή φόρου γιατί το κράτος είναι ανίκανο να ελέγξει την φοροδιαφυγή όταν η τεχνολογία μπορεί να βρει μερμήγκι στο μετρό, που όλοι κοιτάζουν να πιάσουν την καλή χωρίς κόπο.

Δεν ξέρω τι έχετε στο μυαλό σας να ψηφίσετε φίλοι που με διαβάζετε, αλλά μην σοκαριστείτε αν δεν αλλάξει τίποτα. Γιατί δεν έχουμε αλλάξει νοοτροπία οι ίδιοι. Γιατί ψηφίζουμε οπαδικά, ξανά και ξανά, περιμένοντας ένα θαύμα που δεν θα έρθει ποτέ αν δεν το φτιάξουμε μόνοι μας.

Με υλικά κατεδαφίσεως, καινούρια και Ευρωπαϊκή Ελλάδα δεν μπορούμε να φτιάξουμε.

Σάρωμα παντού.

Αυτή η υπέροχη νέα και μορφωμένη και ευαίσθητη γενιά, ας ρίξει Θεέ μου μια κλωτσιά να το γκρεμίσει το ερείπιο και να φτιάξει Χώρα από την αρχή. Να έρθει αυτό το κύμα το φρέσκο να στείλει στα αζήτητα τα καθρεφτάκια και να κάνει κανόνα την αλήθεια και την αξιοκρατία. Να ξεσκονίσει το σώμα της Ελλάδας το λαμπερό και άφθαρτο, όλα τα σπουδαία που έκρυψαν οι επιτήδειοι για δεκαετίες και έκαναν σπουδαία την Ευρώπη. Να βάλουμε στην μαρκίζα της Ευρώπης την αληθινή Ελλάδα που έχει δύναμη αθέατη αλλά και αστείρευτη.

Να το θυμόμαστε αυτό την Κυριακή. Όσο στημένη και να είναι η διαιτησία, ομάδα που βάζει και δεν τρώει γκολ, κερδίζει.

Άντε και καλή ψήφο σε όλες και όλους, άντε γεια σε αυτούς που τους φταίνε πάντα η άλλοι και ποτέ ο εαυτός τους.

*Ο Γιώργος Κ. Παναγιώτοπουλος είναι storyteller