110 χρόνια «παράνοια» για τον αυτοκράτορα και Θεό, Άρη!
Λίγο καιρό μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στις 25 Μαρτίου 1914, σε ένα καφενείο στην περιοχή «Ναύαρχος Βότσης», μία μεγάλη παρέα 22 ατόμων, ίδρυσαν μία ομάδα. Το όνομά αυτής, Άρης. Αλήθεια, πίστευαν πως αυτός ο σύλλογος θα γινόταν ένας από τους ιστορικότερους στην Ελλάδα και πως θα «έφτανε» τα 110 χρόνια ζωής;
Προσωπικότητες που «άφησαν» το στίγμα τους στον Άρη του ποδοσφαίρου
Ντίνος Κούης (1974-1991)
Ήταν ένας από τους εμβληματικότερους ποδοσφαιριστές της ομάδας της Θεσσαλονίκης τις δεκαετίες του '70, '80 και ΄90. 6 Οκτωβρίου του 1974 «έδειχνε» το ημερολόγιο, όταν ο Έλληνας χαφ έκανε το ντεμπούτο του στο κλαμπ απέναντι στον μισητό ΠΑΟΚ. Ωστόσο, κανείς δεν πίστευε ότι ο Κούης θα «έγραφε» 473 εμφανίσεις με τα «κίτρινα», σκοράροντας 142 γκολ. Παράλληλα, έμεινε στον Άρη για 17 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1991, όπου και «κρέμασε» τα παπούτσια του ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου.
Γιώργος Ζήνδρος (1976-1984)
Ο Έλληνας επιθετικός, γεννημένος στην Ρουμανία, αγωνίστηκε στην Κραϊόβα μέχρι το 1976, όπου και μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη για χάρη του Άρη. Με τους «κίτρινους» ο Ζήνδρος κατάφερε να κάνει τις καλύτερες χρονιές της καριέρας του, με αποκορύφωμα την σεζόν 1979-80 που «έφτασε» με τους «κίτρινους» στα μπαράζ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό. Ο Ζήνδρος, μέσα σε οκτώ έτη πέτυχε 46 τέρματα σε 202 συμμετοχές.
Οι «άθλοι» του Άρη στην Ευρώπη και η... πικρία στην Ελλάδα
Την 7η Νοεμβρίου του 1979, οι «κίτρινοι» ταξίδεψαν στην Ιταλία για να αντιμετωπίσουν την Περούτζια για την β' φάση του κυπέλλου UEFA. Η ιταλική ομάδα την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 2η στην Serie A, με αποτέλεσμα το «έργο» του ελληνικού συλλόγου να είναι πιο δύσκολο λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου. Ο πρώτος αγώνας στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ε έληξε 1-1. Παρόλα αυτά, οι παίκτες του Πέπε Σασία άφησαν «άφωνη» όλη την Ευρώπη κερδίζοντας με 3-0 την Περούτζια, με αποτέλεσμα να είναι εκείνοι που πήραν το εισιτήριο για την επόμενη φάση του κυπέλλου UEFA.
Ο «φονέας» των γιγάντων επέστρεψε!
Έπειτα από 31 χρόνια, ο «Θεός του Πολέμου» έκανε ξανά το «θαύμα» του, αλλά αυτή την φορά κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης (2010/11). Οι «ροχιμπλάνκος» αγωνίστηκαν με την ελληνική ομάδα για την φάση των ομίλων του Europa League. Αξίζει να αναφερθεί πως οι Ισπανοί είχαν κατακτήσει την συγκεκριμένη διοργάνωση την προηγούμενη χρονιά (2009/10). Στην πρώτη αναμέτρηση στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ο Χαβίτο «σόκαρε» την Ατλέτι, δίνοντας στον Άρη τη νίκη με 1-0.
Στην δεύτερη «μονομαχία» τους για την 6η και τελευταία αγωνιστική των ομίλων, οι «κίτρινοι» ήθελαν μόνο νίκη, για να προκριθούν στην επόμενη φάση του θεσμού. Με τα προγνωστικά εναντίον του, ο Άρης με έναν μαγικό Κόκε που σκόραρε δύο τέρματα (2', 51') και με το γκολ-ποίημα του Λαζαρίδη στο 81ο λεπτό, κατάφερε να νικήσει στο «Βιθέντε Καλδερόν» 3-2 και να γίνει η μοναδική ελληνική ομάδα μέχρι σήμερα που παίρνει «διπλό» σε ισπανικό έδαφος.
Η «πίκρα» των μπαράζ στον Βόλο για το πρωτάθλημα
Την ίδια σεζόν με το έπος κόντρα στην Περούτζια (1979/80), οι Θεσσαλονικείς κατάφεραν να είναι ισόβαθμοι με τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα ο τίτλος να κριθεί σε μόνο παιχνίδι. Η ουδέτερη έδρα που επιλέχθηκε από την Ομοσπονδία ήταν το « Γήπεδο Βόλου». Εκεί, ο Άρης παρόλο που είχε τον έλεγχο σε όλη την διάρκεια του ματς, κατάφερε και έχασε από τους «ερυθρόλευκους» με 2-0, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί μία μεγάλη ευκαιρία για τους «κίτρινους» για ένα πρωτάθλημα μετά από 34 χρόνια.
Το «σοκ» του Λέτο και το... φταίξιμο στον Σηφάκη
Η ομάδα που είχε «χτίσει» ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ, ήταν μία από τις πιο δυνατές που έχουν δει οι φίλαθλοι των «κίτρινων». Έτσι στις 24 Απριλίου του 2010 οι «κίτρινοι» αντιμετώπισαν τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Παρά την... παραφροσύνη που υπήρχε στις τάξεις των «κίτρινων», ο Σεμπάστιαν Λέτο «σόκαρε» τους πάντες σε ρόλο... λυτρωτή και πήρε το κύπελλο από τον Άρη με 1-0 σκοράροντας ένα γκολ-ζωγραφιά. Μετά την αναμέτρηση, πολλοί ήταν οι φίλαθλοι του συλλόγου που θεωρούσαν τον τερματοφύλακά τους, Μιχάλη Σηφάκη υπαίτιο για αυτή την ήττα.
Ο «αυτοκράτορας» Άρης των Ιωαννίδη, Γκάλη και Γιαννάκη!
Το 1978-79 ο Άρης «επέστρεψε» στα πρωταθλήματα μετά από 1930 με πρωτεργάτη τον προπονητή, Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στους πάγκους. Λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 31 Οκτωβρίου 1979 ο Νίκος Γκάλης υπέγραψε στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, παρά το μεγάλο ενδιαφέρον που εκδήλωσαν οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Αυτή η μέρα, έμελλε να αλλάξει την Ιστορία του Άρη, αλλά και της ελληνικής καλαθοσφαίρισης!
Πρώτο νταμπλ και η... εκτόξευση με Γιαννάκη
Ο Άρης παρόλο που κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1982-83, έγινε... αυτοκράτορας το καλοκαίρι του 1984, όταν απέκτησε από τον Ιωνικό τον Παναγιώτη Γιαννάκη έναντι 40 εκατομμύριων δραχμών. Έτσι, την ίδια σεζόν (1984-85) από την απόκτηση του Έλληνα γκαρντ, οι Θεσσαλονικείς κατέκτησαν το πρώτο τους νταμπλ έχοντας μόνο μία ήττα από τον Πανιώνιο στο πρωτάθλημα με 84-82 στην δεύτερη παράταση της αναμέτρησης.
Ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος στην «μεταβατική» χρονιά
Το 1992 ήταν η χρονιά που ο θρύλος της ομάδας, Νίκος Γκάλης αποχώρησε, για να αγωνιστεί με τα «χρώματα» του Παναθηναϊκού. Η διοίκηση Μητρούδη έκανε αλλαγές στο ρόστερ και μέσα σε αυτές έφερε και τον αστέρα του ΝΒΑ, Ρόι Τάρπλεϊ. Παρά το καλό ξεκίνημα με 8/8 στο πρωτάθλημα, ο Άρης τερμάτισε 5ος. Παρόλο το κακό «πλασάρισμα» στην Ελλάδα, η ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας θα μείνει πάντα «χαραγμένη» στην ιστορία του συλλόγου.
Έχοντας τις αποτυχίες του 1988, 1989 και 1990 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, οι Θεσσαλονικείς ήθελαν να δείξουν πως μπορούν να γίνουν μία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, Έτσι, την σεζόν 1992/93 κατέκτησαν το Κύπελλο Κυπελλούχων εναντίον της τούρκικης Εφές Πλίσεν με 48-50 βάζοντας τέλος στην «κατάρα». Αξίζει να σημειωθεί πως μετά την λήξη του αγώνα υπήρξαν εντάσεις και άπειρο... ξύλο μεταξύ των δύο ομάδων.
Συνοψίζοντας, ο Άρης είναι ένας μεγάλος και ιστορικός σύλλογος, ο οποίος πάντα θα πρωταγωνιστεί σε όλα τα αθλήματα, με τους οπαδούς του να φημίζονται για την... καυτή ατμόσφαιρα που δημιουργούν σε κάθε αγώνα της ομάδας στο «Κλεάνθης Βικελίδης», αλλά και στο «Αλεξάνδρειο».
Δημήτρης Δράκος